February 12
“…neither in this mountain, nor yet at Jerusalem.” (John 4:21)
For the Samaritans, the center of worship was on Mt. Gerizim. For the Jews, Jerusalem was the place on earth where God had placed His Name. But Jesus announced a new order to the woman of Samaria, “…the hour cometh, and now is, when the true worshippers shall worship the Father in spirit and in truth: for the Father seeketh such to worship him.”
There is no longer a single place on earth which is designated for worship. In our dispensation, a Holy Person has taken the place of a holy site. The Lord Jesus Christ is now the gathering center of His people. Jacob’s words have found their fulfillment, “…unto him shall the gathering of the people be” (Gen. 49:10).
We gather to Him. We are not drawn together by a consecrated building with stained glass windows and organ music. We do not gather to a man, no matter how gifted or eloquent. The Lord Jesus is the divine magnet.
The place on earth is not important; we may meet in a chapel, a home, a field or a cave. In true worship, we enter by faith into the heavenly sanctuary. God the Father is there. The Lord Jesus is there. The angels are there in festal array. The saints of the Old Testament period are there. And the saints of the Church age who have died are there. And in such august company we are privileged to pour out our hearts in worship to God through the Lord Jesus in the power of the Holy Spirit. So while our bodies are still on earth, in spirit we pass “far, far above the restless world that wars below.”
Does this contradict the Savior’s words, “Where two or three are gathered together in my name, there am I in the midst of them” (Matt. 18:20)? No, this is also true. He is present in a special way when His people meet together in His Name. He takes our prayers and praises and presents them to the Father. What a privilege to have the Lord Jesus in our midst.
பெப்ரவரி 12
இந்த மலையிலும் அல்ல, எருசலேமிலும் அல்ல. (யோ.4:21)
சபைக் கூட்டங்களின் நாயகன்
யூதர்கள் தொழுதுகொள்வதற்கென்று தேவன் தமது பெயரை எருசலேமில் நிலைநாட்டி இருந்தார். சமாரியக் குடிமக்கள் கெர்சீம் மலையில் தொழுகொண்டனர். ஆனால், தொழுதுகொள்வதற்கான புதிய ஒழுங்கினை சமாரியப் பெண்ணுக்கு, இயேசு கிறிஸ்து கற்பித்தார். “உண்மையாய்த் தொழுகொள்ளுகிறவர்கள் பிதாவை ஆவியோடும் உண்மையோடும் தொழுதுகொள்ளுங் காலம் வரும், அது இப்பொழுதே வந்திருக்கிறது. தம்மைத் தொழுகொள்ளுகிறவர்கள் இப்படிப்பட்டவர்களாயிருக்கும்படி பிதாவானவர் விரும்புகிறார் (யோ.4:23).
அதுமுதல், தேவனைத் தொழுதுகொள்வதற்குக் குறிப்பிட்ட ஓரிடத்தை தேவன் குறிக்கவில்லை. நமது காலகட்டத்தில் கர்த்தராகிய பரிசுத்தரே பரிசுத்த ஸ்தலமாக இருக்கிறார். விசுவாசிகளின் சபையாக ஒன்று கூடுவதற்குக் கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்துவே நாயகராக இருக்கிறார். “ஐனங்கள் அவரிடத்தில் சேருவார்கள்” என்னும் யாக்கோபின் சொற்கள் நிறைவேறுகிறவைகளாக இருக்கின்றன (ஆதி.49:10).
நாம் இயேசு கிறிஸ்துவினிடத்தில் கூடி வருகிறோம். புனிதமாக்கப்பட்ட ஆலயங்களிடத்திலோ, அலங்கரிக்கப்பட்ட பலகணிகளிடத்திலோ, இசைக் கருவிகளிடத்திலோ அல்லது வரம் பெற்று, சொல்லாற்றல் மிக்க ஒரு மனிதனிடத்திற்கோ கூடி வருவதில்லை. கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்துவே நம்மைத் தம்மிடத்தில் ஈர்க்கும் தெய்வீகக் காந்தமாக இருக்கிறார்.
இப் புவியில் நாம் ஒன்றாகக் கூடுகின்ற இடத்திற்கு எவ்வித முக்கியத்துவமும் இல்லை. பெரியதொரு மாளிகையிலோ, வயலிலோ, குகையிலோ நாம் எங்கு வேண்டுமாயினும் கூடலாம். உண்மையான தொழுகையின்போது நாம் பரலோகப் பரிசுத்த ஸ்தலத்திற்குள் நுழைகிறோம். பிதாவாகிய தேவன் அங்கு இருக்கிறார். கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவும் அங்கு இருக்கிறார்.
இவ்வகை வியத்தகு தெய்வீகக் கூட்டத்தில் பரிசுத்த ஆவியின் வல்லமையால், கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவின் மூலம், நமது இதயத்தை ஊற்றி, நாம் தேவனை ஆராதிக்கத்தக்க சிலாக்கியத்தைப் பெற்றிருக்கிறோம். ஆகவே, நமது சரீரம் இப்புவியில் இருக்கும்போதே, இளைப்பாறுதல் இல்லாமல் போராடுகிற இவ்வுலகைவிட்டு வெகு தொலைவிற்கு நமது ஆவி கடந்து செல்கிறது.
“இரண்டு பேராவது மூன்று பேராவது என் நாமத்தினாலே எங்கே கூடியிருக்கிறார்களோ, அங்கே அவர்கள் நடுவிலே இருக்கிறேன்” என்னும் இரட்சகரின் வார்த்தைகளுக்கு மேற்கூறியவை எதிர்மறையாக உள்ளனவோ? இல்லை, இதுவும் உண்மையே. அவருடைய மக்கள் கூடுகிற இடத்திற்குச் சிறப்பான முறையில் நமதாண்டவர் வருகைபுரிகிறார். அவருடைய திருப்பெயரால் ஏறெடுக்கும் புகழ்ச்சியையும், மன்றாட்டையும் தமது தந்தையினிடத்தில் படைக்கின்றார். நமது நடுவில் சபாபதியாக கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவைக் கொண்டிருப்பது நாம் பெற்ற நற்பேறு.
12. Februar
»… weder auf diesem Berge, noch in Jerusalem.« Johannes 4,21
Für die Samariter war das Zentrum der Anbetung auf dem Berg Gerisim. Für die Juden dagegen war Jerusalem der Ort auf der ganzen Erde, wo Gott Seinen Namen hatte wohnen lassen. Der Herr Jesus aber verkündigte der Frau aus Samaria eine ganz neue Ordnung: »… es kommt aber die Stunde, und ist jetzt, da die wahrhaftigen Anbeter den Vater in Geist und Wahrheit anbeten werden; denn auch der Vater sucht
solche als seine Anbeter.«
Es gibt heute keinen besonderen Ort auf der Erde mehr, der dazu bestimmt ist, dort anzubeten. In unserer Haushaltung ist eine heilige Person anstelle eines heiligen Ortes getreten. Der Herr Jesus Christus ist jetzt der Mittelpunkt zur Versammlung Seines Volkes. Jakobs Worte haben sich erfüllt: »… und ihm werden die Völker sich anschließen« (1.Mose 49,10; Elberfelder Fußnote).
Wir versammeln uns zu Ihm hin. Wir werden nicht angezogen und zusammengeführtdurch ein geweihtes Gebäude mit bunten Glasfenstern und Orgelmusik.Wir versammeln uns nicht zu einem Menschen, wie begabt oder beredt erauch sein mag. Der Herr Jesus ist der göttliche Magnet.
Der Ort auf der Erde ist nicht wichtig; wir können uns in speziellen Gemeinderäumen versammeln oder in einem Privathaus, auf freiem Feld oder in einer Höhle. In wahrer Anbetung tritt man im Glauben in das himmlische Heiligtum ein. Gott der Vater ist anwesend. Der Herr Jesus ist anwesend. Die Engel sind als festliche Versammlung anwesend. Die Heiligen der alttestamentlichen Zeit sind anwesend. Und die heimgegangenen Heiligen des Zeitalters der Gemeinde sind anwesend. In solch erhabener Gesellschaft haben wir das Vorrecht, unsere Herzen auszugießen in der Anbetung Gottes des Vaters durch den Herrn Jesus in der Kraft des Heiligen Geistes. Während also unser Leib immer noch auf der Erde ist, erheben wir uns im Geist »weit, weit über die rastlose Welt, die sich dort unten bekriegt«.
Widerspricht das den Worten unseres Herrn: »Wo zwei oder drei versammelt sind in meinem Namen, da bin ich in ihrer Mitte« (Matthäus 18,20)? Nein, denn das ist ebenso wahr. Er ist in besonderer Weise gegenwärtig, wenn Sein Volk sich in Seinem Namen versammelt. Er nimmt unsere Gebete und unsere Anbetung und bringt sie dem Vater. Was für ein Vorrecht ist es, den Herrn Jesus in unserer Mitte zu haben!