February 11
“…the division of soul and spirit.” (Heb. 4:12 NASB)
When the Bible speaks of man in his tripartite being, the order is always spirit, soul and body. When men use these terms together, the order almost invariably is body, soul and spirit. Sin has turned God’s order upside down. Now man puts the body first, then the soul, and the spirit last of all.
The two non-material parts of man’s being are his spirit and his soul. The spirit enables him to have fellowship with God. The soul has to do with his emotions and passions. Although it is not possible for us to distinguish the spirit and soul in minute detail, we can and should learn to distinguish between what is spiritual and soulish.
What then is spiritual? Preaching that exalts Christ is. Prayer to God through Jesus Christ in the power of the Spirit is. Service that is motivated by love to the Lord and empowered by the Spirit is. Worship that is in spirit and truth is.
And what is soulish? Preaching that draws attention to man, to his oratory, commanding presence or wit. Mechanical prayers with no real heart involvement but designed to make an impression on others. Service that is self-appointed, carried on for monetary reward, or employing carnal methods. Worship that revolves around visible, material aids rather than the unseen spiritual realities.
What does the Church of God have to do with consecrated buildings, stained glass windows, ecclesiastical vestments, honorific titles, candles, incense and all such trappings? Or, coming closer to home, what does the Church have to do with Madison Avenue promotional efforts, with fund raising for hire, with evangelistic gimmickry, with personality cults, with musical extravaganzas?
The advertising in the average Christian magazine is enough to show how soulish we have become.
Paul draws a distinction between service that is gold, silver, precious stones and that which is wood, hay and stubble (1 Cor. 3:12). Everything that is spiritual will resist the fire of God’s discerning judgment. All that is soulish will go up in flames.
பெப்ரவரி 11
ஆத்துமாவையும் ஆவியையும் பிரிக்கத்தக்கதாயிருக்கிறது (எபி.4:12).
மனிதனுடைய மூக்கூறுகள்
மனிதனுடைய முக்கூறுகளைக் குறித்துத் திருமறை பேசுகின்றபோதெல்லாம் ஆவி, ஆத்துமா, சரீரம் என்னும் வரிசையிலேயே பேசுகிறது. ஆனால், மனிதன் இச்சொற்களை சரீரம், ஆத்துமா, ஆவி என்ற வரிசையிலேயே பயன்படுத்துகிறான். இறைவன் ஏற்படுத்திய ஒழுங்கை பாவம் தலைகீழாக மாற்றிவிட்டது. ஆகவே சரீரத்திற்கு முதலிடத்தையும், ஆத்துமாவிற்கு அடுத்த இடத்தையும் ஆவிக்குக் கடைசி இடத்தையும் மனிதன் தந்துள்ளான்.
மனிதனுடைய முக்கூறுகளில் ஆவி, ஆத்துமா ஆகிய இரண்டிற்கும் உருவம் இல்லை. ஆவி மனிதனை தேவனோடு ஐக்கியம் கொள்ளச் செய்கிறது. அவனுடைய ஆத்துமாவோ, அவனை மனக்கிளர்ச்சியோடும், உணர்ச்சியோடும் தொடர்புபடுத்துகிறது. ஆவியையும், ஆத்துமாவையும் மிகத் துல்லியமாக நம்மால் பிரித்துக் காட்ட இயலாதெனினும், ஆவிக்குரியது எது, ஆத்துமாவுக்கு உரியது எது என்று நாம் பிரித்தறிந்து கற்றிட வேண்டியவர்களாக இருக்கிறோம்.
ஆவிக்குரியது என்பது யாது? கிறிஸ்துவை உயர்த்திப் பேசுகின்ற பிரசங்கம். ஆவியின் வல்லமையால் கிறிஸ்துவின் மூலம் தேவனிடத்தில் ஏறெடுக்கிற மன்றாட்டு. கர்த்தரிடம் பாராட்டுகிற அன்பினால் ஏவப்பட்டதும், ஆவியினால் பலப்படுத்தப்பட்டதுமான ஊழியம். ஆவியோடும் உண்மையோடும் தொழுதுகொள்ளும் ஆராதனை இவையாவும் ஆவிக்குரியவை. ஆத்துமாவுக்குரியது யாது? சொல்வளம் மிக்கதும், செய்தியை அழகுறத் தரும் திறமையும், நகைச்சுவைப் பேச்சும் மனிதனிடத்தில் மக்களை இழுக்கும், மற்றவர்களுடைய மனதில் பதியத்தக்கதாக ஏறெடுக்கப்படும் உயிரற்ற, இதய ஈடுபாடு அற்ற ஜெபம், தனக்குத்தானே ஏற்படுத்திக்கொண்ட ஊழியம், செல்வச் செழிப்பினை நாடிச் செல்லும் பணிகள், காணக்கூடிய வகையில் மாம்சீகத்தினால் செய்யப்படும் ஆராதனை இவையாவும் ஆத்துமாவிற்குரியன.
புனிதமாக்கப்பட்ட கட்டிடங்கள், சித்திரம் தீட்டிய பலகணிகள், ஆணவமிக்க பதவிகள், ஒளிதரும் தீபங்களும், தூபங்களும் கண்ணிகள் இவற்றைக் குறித்து தேவனுடைய சபை என்ன செய்யவேண்டும்? இன்னும் சற்று நெருங்கி வருவோம். ஊழியப்பணி வளர்ப்பு முயற்சிகள், செல்வத்தைச் சேர்க்கும் கூட்டங்கள், இசைப்பெரும் விழாக்கள் இவற்றைக் குறித்துச் சபை செய்யவேண்டியது என்ன?
ஒரு நடுத்தரக் கிறிஸ்தவப் பத்திரிகையில் வெளிவருகின்ற விளம்பரங்களே, நாம் எவ்வளவு ஆத்துமாவுக்கு உரியவர்களாக மாறிவிட்டோம் என்பதைத் தௌ;ளத் தெளிவாகக் காட்டுகின்றன.
ஊழியங்களில் காணும் வேறுபாடுகளை பவுல் பகுத்துக் காட்டுவதைக் கண்டுணர்க. பொன், வெள்ளி, விலையேறப்பெற்ற கல் போன்றவை ஆவிக்குரிய ஊழியங்கள். அவை அக்கினியின் சோதனையில் நிலை நிற்கும். மரம், புல், வைக்கோல் போன்ற ஆத்துமாவிற்கேற்ற ஊழியங்கள் ஆகியவை அக்கினியில் எரிந்து சாம்பலாகிப் போய்விடும் (1.கொரி.3:12).
11. Februar
»… zur Scheidung von Seele und Geist.« Hebräer 4,12
Wenn die Bibel vom Menschen in seinem dreifachen Wesen spricht, ist die Reihenfolge immer Geist, Seele und Leib. Werden diese Ausdrücke aber von Menschen zusammen gebraucht, ist die Reihenfolge fast immer Leib, Seele und Geist. Die Sünde hat Gottes Ordnung verkehrt. Jetzt setzt der Mensch den Leib an die erste Stelle, dann kommt die Seele und ganz zum Schluss der Geist.
Die beiden nicht materiellen Teile des Wesens des Menschen sind sein Geist und seine Seele. Der Geist befähigt ihn zur Gemeinschaft mit Gott. Die Seele hat mit seinen Gefühlen und Leidenschaften zu tun. Obwohl wir nicht in der Lage sind, zwischen Geist und Seele detailliert zu unterscheiden, können und sollen wir doch die Unterscheidung zwischen Geistlichem und Seelischem lernen.
Was also ist geistlich? Eine Wortverkündigung, die Christus verherrlicht, ist es. Gebet zu Gott durch Jesus Christus in der Kraft des Geistes ist es. Dienst, der durch die Liebe zum Herrn motiviert ist und seine Tragkraft vom Heiligen Geist bezieht, ist es. Anbetung, die in Geist und Wahrheit geschieht, ist es.
Und was ist seelisch? Eine Wortverkündigung, die die Aufmerksamkeit auf den Menschen zieht, auf seine Redekunst, seine Persönlichkeit oder seine Schlagfertigkeit. Mechanische Gebete, ohne dass das Herz wirklich dabei ist, die allein auf andere Eindruck machen sollen. Dienst, zu dem man sich selbst berufen hat, der aus finanziellen Motiven und mit fleischlichen Methoden durchgeführt wird. Anbetung, die sich um sichtbare, materielle Hilfsmittel bewegt statt um unsichtbare geistliche Wirklichkeiten.
Was hat die Versammlung Gottes mit geweihten Gebäuden, bunten Glasfenstern, Talaren, Ehrentiteln, Kerzen, Weihrauch und anderen Äußerlichkeiten zu tun? Oder, um es deutlicher zu sagen, was hat die Versammlung mit Werbefeldzügen im Hollywoodstil zu tun, mit mietbaren Spendensammelorganisationen, mit evangelistischen Reklametricks, mit Persönlichkeitskulten, mit musikalischen Extravaganzen?
Die Reklame in einer durchschnittlichen christlichen Zeitschrift genügt schon als Beweis, wie seelisch wir geworden sind. Paulus unterscheidet deutlich zwischen Dienst, der mit Gold, Silber und Edelsteinen
verglichen wird, und Dienst, der nichts als Holz, Heu und Stroh ist (1. Korinther 13,12). Alles, was geistlich ist, wird das Feuer des prüfenden Gerichts Gottes überstehen. Aber alles Seelische wird in Flammen aufgehen.