March 23
“Neither will I offer burnt-offerings unto the Lord my God of that which doth cost me nothing.” (2 Sam. 24:24)
When David was instructed to offer burnt offerings where the Lord had stopped the pestilence, Araunah offered as an outright gift a threshing floor, oxen, and wood for the fire. But David insisted on buying these things. He would not offer to the Lord something that cost him nothing.
We know that it costs nothing to become a Christian, but we should also know that a life of genuine discipleship costs plenty. “A religion that costs nothing is worth nothing.”
Too often the extent of our commitment is determined by considerations of convenience, cost, and comfort. Yes, we’ll go to the prayer meeting if we aren’t tired or if we don’t have a headache. Yes, we’ll teach the Bible Class as long as it doesn’t conflict with a weekend in the mountains.
It makes us nervous to pray in public, to give a testimony, to preach the Gospel—therefore, we remain silent. We have no desire to help at the rescue mission for fear of picking up lice or fleas. We shut out any thought of the mission field because of a horror of snakes or spiders.
Our giving is too often a tip instead of a sacrifice. We give what we will never miss—unlike the widow who gave all. Our hospitality is determined by the measure of expense, inconvenience and mess to our homes—unlike the soul winner who said that every rug in his house has been stained by drunks throwing up on them. Our availability to people in need ceases when we lie down on our water bed—unlike the elder who was willing to be roused at any time in order to be of spiritual or material assistance.
Very often when the call of Christ comes to us, we are prone to ask ourselves, “What’s in it for me?” or “Will it pay?” The question is rather, “Is this an offering that really costs?” It has been well said, “It is better in the spiritual life that things should cost than that they should pay.”
When we think of what our redemption cost our Savior, it seems a poor return that we should hold back from cost and sacrifice for Him.
மார்ச் 23
நான் இலவசமாய் வாங்கி, என் தேவனாகிய கர்த்தருக்கு சர்வாங்க தகனபலிகளைச் செலுத்தமாட்டேன் (2.சாமு.24:24).
தியாகத்துடன் கொடுத்தல்
கொள்ளைநோயைக் கர்த்தர் நிறுத்திய இடத்தில் சர்வாங்க தகனபலிகளைச் செலுத்தும்படியாக தாவீது கட்டளையைப் பெற்றபோது அதற்காகப் போரடிக்கிற களத்தையும், காளைகளையும், விறகுக்கு உருளைகளையும் அர்வனா தருவதற்கு முன்வந்தான். என்றாலும் தாவீது அவற்றை “விலைக்கு வாங்குவேனேயொழிய இலவசமாகப் பெறமாட்டேன்” என்று வற்புறுத்திக் கூறினான். தான் எந்த விலையையும் கொடுக்காமல் கர்த்தருக்கு ஒன்றைச் செலுத்த தாவீதுக்கு மனதில்லை.
ஒருவர் கிறிஸ்தவன் ஆவதற்கு அவனுக்கு எந்தச் செலவுமில்லை என்பதை நாம் அறிவோம். ஆயின் மெய்யான சீடனாக வாழ்வதற்குப் பெரும் விலையைக் கொடுக்க வேண்டும் என்பதை நாம் அறியக்கடவோம். “விலை ஏதும் செலுத்தாத சமயச் சார்பு பயனற்றது”.
பெரும்பாலும் கர்த்தருக்கென்று ஒப்புவிப்பதற்கு முன்னர் நமது வசதிகள், பணச்செலவு, இழக்கவேண்டிய இன்பங்கள் ஆகியவற்றைக் கணக்கிட்டு முடிவெடுக்கிறோம். களைப்புற்று இருப்பின் ஜெபக்கூட்டத்திற்குச் செல்வதில்லை. தலைவலியென்றால் திருமறையைக் கற்கச் செல்வதில்லை. நமது உல்லாசப் பயணம் தடைபடாததென்றால் சபைகூட்டத்திற்குச் செல்கிறோம்.
வெளியரங்கமாக ஜெபத்தை ஏறெடுப்பதற்கும், சான்று பகர்வதற்கும், நற்செய்தியைப் பகிர்ந்துகொள்வதற்கும் துணிச்சலின்றி அமைதியைக் காக்கிறோம். அட்டையும், பூச்சிகளும் தாக்குமென்று கருதி, இயற்கைச் சீற்றதினால் பாதிக்கப்பட்டோருக்கு உதவி செய்யச் செல்கிறதில்லை. பாம்புகளும், சிலந்திகளும் இருக்குமே என்ற எண்ணம் ஊழியத்தலத்திற்குச் செல்லவேண்டும் என்னும் நினைவிற்குக் கதவடைத்து விடுகிறது. கர்த்தருக்கென்று கொடுப்பது தியாகமாக இருப்பதில்லை, அது ஒரு சிப்பந்திக்கு அளிக்கும் அன்பளிப்புபோல இருக்கிறது. கொடுப்பதில் இழப்பு ஏற்படுகிறதில்லை. அந்த விதவை தனக்குரியதெல்லாவற்றையும் கொடுத்தாள். குடிகாரர்கள் வாந்தியெடுத்துப் போட்டதால் தனது வீட்டிலுள்ள எல்லாப் போர்வைகளும் கறைபட்டுள்ளன எனக்கூறிய ஆத்தும தாகங்கொண்ட மனிதனைப்போல நாம் நடந்துகொள்ளாமல், என்ன செலவாகும், வசதிக்குறைவு ஏற்படுமே, வீடு அழுக்காகிவிடுமே என்று கணக்கிட்டு விருந்தோம்பல் செய்கிறோம். இன்பமான உறக்கம், மற்றவர்களது தேவைக்கு உதவி செய்வதைத் தடுக்கிறது. மற்றவர்களுக்குப் பொருளுதவியும், ஆவிக்குரிய உதவியும் செய்யச் சென்ற ஒரு மூப்பரைப்போல நாம் மனமுவந்து தகுதியாய் நடப்பதில்லை.
ஒவ்வொருமுறையும் கிறிஸ்து நம்மை அழைக்கும்போதும், “இப்பணியில் என்ன கிடைக்கும்”? என்று கேட்க ஏவப்படுகிறோம். “இந்தப் பணியைச் செய்ய நான் என்ன விலை செலுத்தவேண்டும்”? என்று கேட்கப் பழகிக் கொள்வோமாக. “ஆவிக்குரிய வாழ்க்கையில் நடப்பன நமக்குப் பொருளீட்டுவதற்கு மாறாக, விலைகொடுப்பதாயிருப்பின் அதுவே சிறந்தது” என்னும் கூற்று அருமையானதாகும்.
நாம் மீட்பினை அடையும் பொருட்டு, கர்த்தர் என்ன விலை கொடுத்தார் என்று சிந்திப்போமாக. தியாகம் செய்வதையும், விலைகொடுத்தலையும் நாம் தவிர்ப்போமாயின், அந்நிலை தேவனுக்காகத் திரும்பச் செலுத்துவதில் நாம் எவ்வளவு குறைவுடையோர் என்பதையே எடுத்தியம்புகிறது.
23. März
»Ich will dem Herrn, meinem Gott, nicht umsonst Brandopfer opfern.« 2. Samuel 24,24
Als David angewiesen wurde, Brandopfer an der Stelle zu opfern, wo der Herr der Pest Einhalt geboten hatte, bot ihm Arauna spontan die Tenne, Rinder und Feuerholz als Geschenk an. Aber David bestand darauf, diese Dinge zu kaufen. Er wollte dem Herrn nicht etwas opfern, was ihm nichts gekostet hatte.
Wir wissen, dass es uns nichts kostet, Christen zu werden, aber wir sollten ebenso wissen, dass uns ein Leben wahrer Jüngerschaft eine Menge kostet. »Eine Religion, die uns nichts kostet, ist auch nichts wert.«
Allzu oft wird das Ausmaß unserer Hingabe von Überlegungen bestimmt, die Annehmlichkeit, Kosten und Komfort zum Inhalt haben. Ja, wir gehen zur Gebetsstunde, wenn wir nicht gerade müde sind oder Kopfweh haben. Ja, wir leiten den Bibelunterricht, wenn nicht gerade ein Wochenende in den Bergen dazwischenkommt.
Die Vorstellung, öffentlich zu beten, Zeugnis zu geben oder das Evangelium zu verkündigen, macht uns unsicher und ängstlich – deshalb bleiben wir lieber still. Wir haben keine Lust, bei der Obdachlosen-Mission mitzuhelfen, aus Angst, wir könnten uns Läuse oder Flöhe holen. Wir schließen jeden Gedanken an das Missionsfeld aus, weil wir Angst vor Schlangen und Spinnen haben.
Unser Geben ist oft eher ein Trinkgeld als ein Opfer. Wir geben, was wir ohnehin nicht vermissen – im Gegensatz zu der Witwe, die alles gab. Unsere Gastfreundschaft ist von dem Maß an finanziellem Aufwand, Unannehmlichkeit und Unordnung bestimmt, das auf unseren Haushalt zukommt – im Gegensatz zu dem Seelengewinner, der sagte, dass jeder Teppich in seinem Haus Flecken hat von Betrunkenen, die sich darauf erbrochen haben. Unsere Erreichbarkeit für Menschen in Not hört dann auf, wenn wir uns auf unser Lattoflex-Bett niederlassen – im Gegensatz zu dem Ältesten, der bereit war, jederzeit aus dem Bett geholt zu werden, um jemand geistlich und materiell helfen zu können.
Wenn der Ruf Christi uns trifft, fragen wir uns häufig: »Was springt dabei für mich heraus?« oder: »Wird es sich auszahlen?« Die Frage sollte vielmehr lauten: »Ist das ein Opfer, das uns wirklich etwas kostet?« Jemand hat treffend gesagt: »Im geistlichen Leben ist es besser, wenn Dinge uns etwas kosten, als wenn Dinge sich auszahlen.«
Wenn wir daran denken, was unsere Erlösung unseren Heiland gekostet hat, dann ist es im Vergleich dazu nur eine armselige Vergeltung, wenn wir alle Zurückhaltung aufgeben und ihm aus freien Stücken Opfer bringen.