February 21
“I dwell among mine own people.” (2 Kings 4:13)
A prominent woman in Shunam showed hospitality to Elisha whenever he passed that way. Eventually she suggested to her husband that they build an extra bedroom so that the prophet would have his own room. Desiring to reward this gracious hostess, Elisha asked what he could do for her—perhaps an introduction to the king or to the commander-in-chief. Her simple reply was “I dwell among my own people.” In other words, “I am happy with my lot in life. I love the common people among whom I live. I don’t particularly desire to move among the upper crust. Hobnobbing with famous people holds no special attraction for me.”
She was a wise woman! Those who are never content unless they’re socializing with the famous, the wealthy, the aristocratic often have to learn that most of earth’s choicest people never make the front page—or the society page, for that matter.
I have had some contact with big names in the evangelical world, but I have to confess that, for the most part, the experience has been disappointing. And the more I have seen of what is ballyhooed in the Christian press, the more disillusioned I have become. If I have to make a choice, give me those humble, godly, solid citizens who are unknown in this world but well-known in heaven.
A. W. Tozer mirrored my sentiments well when he wrote, “I believe in saints. I’ve met the comics; I’ve met the promoters; I’ve met the founder who puts his name on the front of the building so people will know he founded it. I’ve met converted cowboys not too well converted. I have met all kinds of weird Christians throughout the United States and Canada, but my heart is looking for saints. I want to meet the people who are like the Lord Jesus Christ…Actually, what we want and ought to have is the beauty of the Lord our God in human breasts. A winsome, magnetic saint is worth 500 promoters and gadgeteers and religious engineers.”
Charles Simeon voiced similar sentiments. “From the first day I set off to the present hour…my intercourse has been with the excellent of the earth, and every one of them striving to the utmost of his power to show me kindness for the Lord’s sake.”
So—orchids to the woman of Shunem for the spiritual insight in her words, “I dwell among mine own people.”
பெப்ரவரி 21
என் ஜனத்தின் நடுவே நான் சுகமாய்க் குடியிருக்கிறேன். (2.இராஜா.4:13).
தெரிந்துகொள்ள வேண்டிய சுற்றத்தார்
சூனேம் ஊரில் வசித்த கனம் பொருந்திய பெண்மணி விருந்தோம்பலில் சிறந்தவள். அவ்வூரின் வழியாக எலிசா பயணம் மேற்கொண்டபோதெல்லாம் அவனுக்கு விருந்து பரிமாறினாள். மேலும் அவன் தங்குவதற்குப் படுக்கை அறை கட்டும்படித் தன் கணவனுக்கும் ஆலோசனை நல்கினாள். நற்பண்புகள் மிக்க நங்கைக்கு நன்மைசெய்ய விரும்பினான் எலிசா. அரசனிடமோ படைத் தலைவனிடமோ ஏதேனும் பரிந்துரைக்க வேண்டுமோ என வினவினான். “என் ஜனத்தின் நடுவே நான் சுகமாய்க் குடியிருக்கிறேன்“ என்று பாங்குடன் பதிலுரைத்தாள் சூனேம் பெண்மணி. “என் வாழ்க்கை மகிழ்ச்சி மிக்கதாக இருக்கிறது” என்பதே அதன் பொருள். “என்னோடு வாழும் எளிய மக்களிடம் அன்புகூருகிறேன், மேன்மக்களாகக் கருதப்படுகிறவர்களுடன் உறவுகொண்டாட எவ்வித விருப்பமும் எனக்கில்லை” என்பதே அவளுடைய சொற்களின் பொருளாயிருந்தது. உண்மையாகவே அப்பெண் ஞானம் மிக்கவள். புகழ்ச்சியும், செல்வமும், அதிகாரமும் உடையவர்களோடு பழகுவது மனநிறைவைத் தரும் என்று எண்ணுவோர், உலகத்தில் சிறந்தவர்கள், மெய்யாகவே சமுதாயத்தின் முன்னிலையில் இருக்கமாட்டார்கள் என்னும் உண்மையைக் கற்றறிய வேண்டும்.
நற்செய்திப் பணியினை மேற்கொண்டு, உலகினில் பெரும் புகழும் பெற்ற சிலரை நான் அறிந்திருக்கிறேன். ஆயினும், அன்னாரது அனுபவங்கள் நமக்குப் பெரும் ஏமாற்றத்தையே வருவிக்கின்றன. கிறிஸ்தவப் பத்திரிகைகளில் வெளிவரும் விளம்பரங்கள் வெறும் மதி மயக்கமே ஆகும். சிலரைத் தெரிந்துகொள்ளலாம் என்று எனக்குச் சந்தர்ப்பம் அளிக்கப்படுமாயின், தாழ்மையுடைய, தெய்வீக குணம்படைத்த, உறுதிப+ண்ட மனிதர்களையே நான் தெரிந்துகொள்வேன். இவ்வுலகினில் அறியப்படாதவராயினும் அவர்கள் விண்ணுலகில் நன்கு அறியப்பட்டவர்கள்.
இதற்கொத்த கருத்தினை விளம்பும் A.W. டோசர், “பரிசுத்தவான்களை நான் நம்பகிறேன். இன்றைய நாட்களில் பலதரப்பட்ட கிறிஸ்தவர்கள் உள்ளனர். மனம்மாறிய திரையுலகக் கலைஞர்கள், விளையாட்டு வீரர்கள், தங்கள் பெயரை முன்நிறுத்தும் திருத்தொண்டர்கள் பலரை நான் அமெரிக்காவிலும், கனடாவிலும் கண்டிருக்கிறேன். அவர்கள் யாவரும் உண்மையான மனமாற்றத்திற்கு வெகு தொலைவில் நிற்கின்றனா. நான் மெய்யான பரிசுத்தவான்களைக் காணவிழைகிறேன். கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்துவைப் பிரதிபலித்துக் காட்டுவோரைக் காண வாஞ்சை கொண்டுள்ளேன். மனிதனின் நெஞ்சினில் கர்த்தரின் அழகு மிளிரவேண்டும். இங்ஙனம் வாழும் பரிசுத்தவான் காந்தத்தைப்போலச் செயல்ப்படுகிறான். மார்தட்டித் தம்பட்டம் அடிக்கும் சமயக்காவலர், அறங்காவலர் அகியோரைக் காட்டிலும் அவன் மேன்மையானவன்” எனக் கூறியுள்ளார்.
சார்ல்ஸ் சிமியோனும் இக்கருத்தை இவ்வாறு வலியுறுத்துகிறார்: „ என் வாழ்வின் தொடக்கமும் முதல் இந்நேரம் வரை உலகில் சிறந்தவர்களுடன் ஈடுபாடு உடையவனாக இருக்கிறேன். கர்த்தர் நிமித்தம் அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் எனக்குத் தயை பாராட்ட அயராது முயற்சி செய்கின்றனர்.
“என் ஜனத்தின் நடுவே நான் சுகமாய்க் குடியிருக்கிறேன்“ என்னும் சூனேம் பெண்மணியின் சொற்களில் ஆவிக்குரிய கருத்து வண்ண மலர்த் தோட்டத்தைப் போன்று மிளிருவதைக் கண்டு போற்றுவோம்.
21. Februar
»Ich wohne inmitten meines Volkes.« 2. Könige 4,13
Eine wohlhabende Frau in Sunem erwies Elisa jedes Mal Gastfreundschaft, wenn er vorbeikam. Schließlich machte sie ihrem Ehemann den Vorschlag, ein Extrazimmer für den Propheten zu bauen, so dass er einen eigenen Raum hätte, wenn er bei ihnen Rast machte. In der Absicht, sich seiner großzügigen Gastgeberin erkenntlich zu zeigen, fragte Elisa, was er für sie tun könne – vielleicht sie beim König oder beim Heerobersten einführen. Ihre einfache Antwort war: »Ich wohne inmitten meines Volkes.« Mit anderen Worten: »Ich bin mit meinem Leben völlig zufrieden. Ich mag die einfachen Leute, unter denen ich lebe. Ich habe keine besondere Sehnsucht nach der Gesellschaft der ›Oberen Zehntausend‹. Der Umgang mit berühmten Leuten ist für mich kein erstrebenswertes Ziel.«
Sie war eine weise Frau! Diejenigen, die niemals zufrieden sind, bis sie endlich in die Kreise der Berühmten, der Reichen und der Aristokraten eingeführt sind, müssen dort oft lernen, dass die wertvollsten und kostbarsten Menschen der Erde niemals auf den Titelseiten – bzw. in den Klatschspalten – erscheinen. Ich hatte einigen Kontakt mit großen Namen in der evangelikalen Welt, aber ich muss gestehen, dass es meist enttäuschende Erfahrungen waren. Und je mehr ich persönlich erlebt habe, was in der christlichen Presse mit großem Tamtam angepriesen wird, desto mehr habe ich meine Illusionen verloren. Wenn ich wählen kann, wünsche ich mir Gemeinschaft mit jenen demütigen, gottesfürchtigen, zuverlässigen Bürgern, die in dieser Welt keinen bekannten Namen haben, im Himmel aber wohlbekannt sind.
A.W. Tozer spiegelt meine Gefühle genau wieder, indem er schrieb: »Ich glaube an Heilige. Ich habe die Komiker getroffen; ich habe die Marktschreier getroffen; ich habe den Gründer kennen gelernt, der seinen Namen vorn auf das Gebäude setzen lässt, damit die Leute wissen, wer es gestiftet hat. Ich habe bekehrte Cowboys getroffen, die nicht allzu bekehrt waren. Ich habe alle Arten seltsamer Christen überall in den Vereinigten Staaten und Kanada getroffen, aber mein Herz hält Ausschau nach Heiligen. Ich möchte die Menschen kennen lernen, die sind wie der Herr Jesus Christus … Was wir nämlich wirklich haben wollen und sollen, ist die Schönheit des Herrn, unseres Gottes, in der Brust von Menschen. Ein gewinnender, anziehender Heiliger ist mehr wert als 500 Werbefachleute und christliche Macher und religiöse Ingenieure.«
Charles Simeon hat ähnliche Gedanken: »Vom ersten Tag an habe ich mich darum bemüht bis zur gegenwärtigen Stunde … mein Umgang war mit den Heiligen und Herrlichen der Erde, und jeder Einzelne von ihnen hat sich mit äußerster Kraft bemüht, mir Gütigkeit um des Herrn willen zu erzeigen.«
Deshalb gebührt der Frau von Sunem ein großer Orchideenstrauß für die geistliche Einsicht, die in ihren Worten liegt: »Ich wohne inmitten meines Volkes.«