June 18
“Pure religion and undefiled before God and the Father is this, To visit the fatherless and widows in their affliction, and to keep himself unspotted from the world.” (Jas. 1:27)
When James wrote these words, he didn’t mean to suggest that if a believer did these things, he did all that was required of him. Rather he was saying that two outstanding examples of ideal religion are to visit orphans and widows and to keep oneself pure.
We might have thought that he would have zeroed in on expository preaching, or missionary work, or personal soul winning. But no! He thinks first of visiting those in need.
The Apostle Paul reminded the Ephesian elders how he had visited “from house to house” (Acts 20:20). J. N. Darby considered visiting “the most important part of the work.” He wrote, “The clock strikes the hours and the passers-by hear it, but the works inside make the clock go, and keep the striking and the hands right. I think that visiting should be your substantive work, and take all else as it comes. I dread much public testimony: and especially so, if there be no private work” (from a letter to G. V. Wigram, Aug. 2, 1839).
An elderly widow, living alone, reached the stage where she depended on help from neighbors and friends. With time on her hands, she kept a diary of anything and everything that happened during the day-especially of contacts with the outside world. One day neighbors realized that they hadn’t seen any signs of life around her house for several days. The police were called to enter the house, and they found that she had been dead for several days. For three days prior to her death, the only entry in her diary was “No one came,” “No one came,” “No one came.”
In the busyness of our everyday lives, it is all too easy to forget the lonely, the needy, the infirm. We give priority to other matters, and often to those forms of service that are more public and glamorous. But if we want our religion to be pure and undefiled, we will not neglect the orphans and widows, the aged and shut-ins. The Lord has a special concern for those who need help, and a special reward for those who step forward to fill the need.
யூன் 18
திக்கற்ற பிள்ளைகளும் விதவைகளும் படுகிற உபத்திரவத்திலே அவர்களை விசாரிக்கிறதும், உலகத்தால் கறைபடாதபடிக்குத் தன்னைக் காத்துக்கொள்ளுகிறதுமே பிதாவாகிய தேவனுக்குமுன்பாக மாசில்லாத சுத்தமான பக்தியாயிருக்கிறது. (யாக்.1:27)
மாசில்லா தூய பக்தி
மேற்கூறியவற்றை ஒரு விசுவாசி செய்வானானால், செய்யவேண்டிய அனைத்தையும் அவன் செய்துவிட்டான் என்ற பொருளுடன் யாக்கோபு இதை எழுதவில்லை. திக்கற்ற பிள்ளைகளையும் விதவைகளையும் சந்தித்து, தன்னைக் கறைபடாதபடிக்குக் காத்துக்கொள்வது மாசில்லாத பக்திக்கு இரண்டு சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகளாக இருக்கின்றன என்றே கூறுகிறார்.
வேத விளக்கப் பிரசங்கங்கள், நற்பணி ஊழியம், தனியாள் ஆத்தம ஆதாயம் ஆகிய இவற்றையே பக்தியின் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகளாக அவர் சொல்லியிருக்கவேண்டும் என நாம் நினைக்கிறோம். அவற்றை அவர் கூறாமல், தேவையுள்ளவர்களைச் சந்திப்பதையே முதன்மைப்படுத்தி எழுதியுள்ளார்.
தான் “வீடுகள் தோறும்” சென்றதை, எபேசு நகர மூப்பர்களிடம், பவுல் நினைவுறுத்தினார் (அப்.20:20). வீடுகள் சந்திப்பதை மிகவும் இன்றியமையாத ஊழியமாக டார்பி கருதினார். “மணிக்கூண்டில் கடிகாரம் ஓசை எழுப்புகிறது. வழிப்போக்கர் அவ்வொலியைக் கேட்கின்றனர். ஆனால், கடிகாரத்தின் உள்ளே தொடர்ந்து வேலை நடக்கிறது. முட்கள் நகர்ந்து மணிஓசை எழுகிறது. வீடுகள் சந்திப்பது, அதிகமான நேரம் செலவிட வேண்டிய ஊழியம் எனக் கருதுகிறேன். மற்ற ஊழியங்கள் உங்களிடம் வரும்போது அவற்றைச் செய்யுங்கள். பொது இடங்களில் சாட்சிபகர நான் அஞ்சுகிறேன். வேறு மறைவான ஊழியம் இல்லையெனில் அப்பொழுது அதைச் செய்வேன்”.
தனியாக வசித்த விதவை, தனது வயது முதிர்ச்சியின் நிமித்தமாக அருகில் வசிப்பவர்களிடமும், நண்பர்களிடமும் உதவியை நாடவேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. தனது கையில் ஒரு நாட்குறிப்பு ஏட்டை வைத்திருப்பார். ஒவ்வொருநாள் நிகழ்ச்சியையும் அதில் எழுதிவைப்பார். குறிப்பாக வெளியுலகத் தொடர்புகளைப் பற்றி அதில் எழுதுவார். சிலநாட்கள் அந்த வீட்டின் உள்ளே எந்த நடவடிக்கையையும் காணாத அயலகத்தார் காவல்துறையினரை அழைத்தனர். உள்ளே சென்ற காவல்துறையினர், சில நாட்களுக்கு முன்னரே இறந்து கிடந்த மூதாட்டியின் உடலைக் கண்டனர். அம்மூதாட்டி இறப்பதற்கு முன்னதாக மூன்றுநாட்கள் தனது குறிப்பேட்டில், “ஒருவரும் வரவில்லை” , “ஒருவரும் வரவில்லை”, ஒருவரும் வரவில்லை” என்ற சொற்களையே எழுதியிருந்தார்.
தங்களுடைய சொந்த அலுவலில் மூழ்கிப்போய் இருப்பவர்கள், தனிமையில் வாடுவோரையும், தேவையுள்ள நிலையில் வசிப்பவர்களையும், வயது முதிர்ச்சியினால் பலவீனமடைந்த நிலையில் உள்ளவர்களையும் மறப்பது எளிது. வெளிப்படையாகச் செய்யப்படும் ஊழியங்களிலும், கவர்ச்சிமிக்க பணிகளிலும் ஈடுபட விரும்புகிறோம். அவற்றிற்கே முக்கியத்துவம் அளிக்கிறோம். ஆயின் நம்முடைய பக்தி தூய்மையாகவும, மாசில்லாததாகவும் இருக்கவேண்டுமாயின், திக்கற்ற பிள்ளைகளையும், விதவைகளையும், வயது முதிர்ந்தோரையும், வீட்டில் தனிமையில் அடைபட்டுக்கிடப்போரையும் அசட்சை செய்யக்கூடாது. தேவையுள்ளவரைக் குறித்து அக்கறை கொண்டவராக தேவன் இருக்கிறார். அத்தகையோருக்கு உதவிசெய்ய முன்வருவோருக்கு அவர் சிறப்பான பரிசுப்பொருட்களை வைத்திருக்கிறார்.
18. Juni
»Ein reiner und unbefleckter Gottesdienst vor Gott und dem Vater ist dieser: Waisen und Witwen in ihrer Drangsal besuchen, sich selbst von der Welt unbefleckt erhalten.« Jakobus 1,27
Als Jakobus diese Worte schrieb, wollte er damit nicht sagen, dass ein Gläubiger, wenn er diese Dinge praktizierte, damit schon alles getan hatte, was von ihm verlangt wird. Er wollte damit vielmehr sagen, dass zwei herausragende Beispiele wahrhaftigen Gottesdienstes das Besuchen von Witwen und Waisen und das Reinerhalten der eigenen Person sind.
Wir hätten vielleicht gedacht, dass er besonders Bibelauslegung oder Missionsarbeit oder persönliche Evangelisation herausgegriffen hätte. Aber nein! Er denkt zuallererst daran, dass die Bedürftigen besucht werden müssen.
Der Apostel Paulus erinnerte die Ältesten von Ephesus daran, wie er sie »in den Häusern« besucht hatte (Apostelgeschichte 20,20). J.N. Darby betrachtete den Besuchsdienst als »den wichtigsten Teil des Werkes«. Er schrieb: »Die Uhr schlägt die Stunden, und die Vorübergehenden hören es, aber das Uhrwerk im Inneren lässt die Uhr gehen und sorgt für die richtigen
Schläge und die genaue Zeigerstellung. Ich denke, dass der Besuchsdienst deine eigentliche Arbeit sein sollte, alles andere nimm, wie es kommt. Ich fürchte zu viel öffentliches Zeugnis; und besonders dann, wenn kein privates Wirken vorhanden ist« (aus einem Brief an G.V. Wigram vom 2. August 1839).
Eine ältere allein stehende Witwe kam in einen Zustand, wo sie auf Hilfe von ihren Nachbarn und Bekannten angewiesen war. Da sie viel Zeit hatte, führte sie ein Tagebuch über alles und jedes, was während des Tages geschah – besonders über Kontakte mit der Außenwelt. Eines Tages fiel es den Nachbarn auf, dass sie schon einige Tage lang kein Lebenszeichen mehr in ihrem Haus bemerkt hatten. Man rief die Polizei, und es stellte sich heraus, dass sie schon einige Tage tot war. Die letzten drei Tage vor ihrem Tod waren die einzigen Einträge in ihrem Tagebuch: »Niemand
ist gekommen«, »Niemand ist gekommen«, »Niemand ist gekommen«.
In der Geschäftigkeit unseres alltäglichen Lebens vergessen wir allzu leicht die Einsamen, die Bedürftigen und die Kranken. Wir geben anderen Dingen Priorität, und zwar oft solchen Formen des Dienstes, die sich mehr in der Öffentlichkeit abspielen und mehr Aufmerksamkeit erregen. Aber wenn unser Gottesdienst rein und unbefleckt sein soll, dann dürfen wir die Witwen und Waisen, die Gebrechlichen und Alten, die ans Haus oder Bett Gefesselten nicht vernachlässigen. Der Herr hat ein besonderes Anliegen für die Hilfsbedürftigen und eine besondere Belohnung für die,
welche sich daranwagen, dieses Bedürfnis zu stillen.