நியாயமான தீர்ப்பு

January 31

“Judge not, that ye be not judged.” (Matt. 7:1).

People who know little else about the Bible often know this verse and use it in a most bizarre way. Even when a person is criticized for unspeakable wickedness, they piously gurgle, “Judge not, that ye be not judged.” In other words, they use the verse to forbid any condemnation of evil.

The plain fact of the matter is that, while there are areas where we must not judge, there are other areas where judgment is commanded.

Here are some instances where judging is out. We must not judge people’s motives; not being omniscient, we cannot know why they do what they do. We mustn’t sit in judgment on the service of another believer; to his own Master he stands or falls. We mustn’t condemn those who have conscientious scruples about things that are morally neutral; it would be wrong for them to violate their conscience. We mustn’t judge by outward appearances or show respect of persons; it’s what is in the heart that counts. And certainly we should avoid a harsh, critical censorious spirit; a habitual fault-finder is a poor advertisement for the Christian faith.

But there are other areas where we are commanded to judge. We must judge all teaching to see whether it agrees with the Scriptures. In order to avoid unequal yokes, we must judge whether others are true believers. Christians should judge disputes between believers rather than allow them to go to civil courts. The local church must judge in cases of extreme forms of sin and disfellowship the guilty offender. Those in the church must judge which men have the qualifications of elders and of deacons.

God does not expect us to throw away our critical faculty or abandon all moral and spiritual standards. All He asks is that we refrain from judging where it is forbidden and that we judge righteously where it is commanded.

ஜனவரி 31

நீங்கள் குற்றவாளிகளென்று தீர்க்கப்படாதபடிக்கு மற்றவர்களைக் குற்றவாளிகளென்று தீர்க்காதிருங்கள் (மத்.7:1)

நியாயமான தீர்ப்பு

வேதத்தில் மற்ற பகுதிகளைக் கறித்து அறிவற்ற பலர், இந்த வசனத்தை நன்கு தெரிந்து வைத்திருப்பதோடு, இதனைப் புதுமையான முறையில் பயன்படுத்தவும் செய்கின்றனர். சொல்லொண்ணா பொல்லாங்குகளை உடைய மனிதனைக் குற்றப்படுத்திப் பேசும் நேரத்தில், இவர்கள் பயபக்தியுள்ள குரலில், “நீங்கள் குற்றவாளிகளென்று தீர்க்கப்படாதபடிக்கு மற்றவர்களைக் குற்றவாளிகளென்று தீர்க்காதிருங்கள்” என்ற கூறுவார்கள். அதாவது, தீங்கையம் பொல்லாங்கையும் குற்றம் எனத் தீர்க்கின்ற வேளைகளில், அதைத் தடைசெய்வதற்கும் இவ்வசனத்தை அவர்கள் பயன்படுத்துவார்கள்.

இதைக் குறித்து எளிய உண்மை யாதெனில், நாம் தீர்ப்புச் செலுத்தக்கூடாத நேரங்களில் இருப்பது போன்று, தீர்ப்புச்செலத்த வேண்டிய நேரங்களும் நமக்குக் கட்டளையிடப்பட்டுள்ளன என்பதேயாகும்.

நாம் தீர்ப்பு வழங்கக்கூடாத சந்தர்ப்பங்களைக் குறித்து இங்கு நாம் பார்ப்போவம். மற்றவர்களடைய நோக்கங்களைக் குறித்து நாம் தீர்ப்பு வழங்கலாகாது. நாம் சர்வஞானி அல்லர். ஆகவே, அவர்கள் செய்கின்ற செயல்களை ஏன் செய்கிறார்கள் என்பதை நாம் அறியமாட்டோம். வேறொரு விசுவாசி செய்கின்ற ஊழியத்தை குறித்து நாம் தீர்ப்பு வழங்கக்கூடாது. அவன் நின்றாலும் விழுந்தாலும் அவனுடைய எஜமானுக்கே அவன் உத்தரவாதி. சரி அல்லது தவறு என்று சொல்லமுடியாதபடி சில ஒழுக்கங்கள் இருக்கும். அப்படிப்பட்டவைகளில் தனது மனச்சான்றின்படி கவனத்தோடு நடக்கிற ஒருவரை நாம் குற்றப்படுத்தக்கூடாது. தங்களுடைய மனச்சாட்சியை மீறுவது அவர்களுக்குத் தவறாகும். வெளித்தோற்றத்தைக் கொண்டும் மனிதர்களைப் பாகுபடுத்தியும் நாம் தீர்ப்பு வழங்கலாகாது. இருதயத்தில் உள்ளதே கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளப்படும். கடினமான முறையில் வார்த்தைகளால் குற்றப்படுத்துகின்ற ஆவியுடையோராய் நிச்சயம் நாம் இருக்கக்கூடாது. குற்றப்படுத்தவதைத் தன் பழக்கமாகக் கொண்டிருப்பவர்கள் கிறிஸ்தவ விசுவாசத்திற்கு நல்லதொரு எடுத்துக்காட்டாக இருப்பதில்லை.

ஆயினும், வேறுபல விஷயங்களைக் குறித்து நாம் தீர்ப்பு வழங்கவேண்டும் என்று கட்டளை பெற்றிருக்கிறோம். எல்லா போகங்களும் வேதத்தோடு உடன்பட்டு உள்ளனவா என்று ஒப்பிட்டுப் பார்த்துத் தீhப்புச்செய்யவேண்டும். அந்நிய நுகத்தோடு பிணைக்கப்படுவதைத் தவிர்ப்பதற்காக மற்றவர்கள் உண்மையான விசவாசிகளா என்று தீர்ப்புச்செய்யவேண்டும். விசுவாசிகள் நீதிமன்றங்களுக்குச் செல்லாதபடி, அவர்களுக்கிடையே உண்டாகும் வழக்குகளில் நாம் தீர்ப்பு வழங்கவேண்டும். விபரீதமான பாவங்களை உள்ளுர் சபையானது தீர்ப்புச் செய்து, அவ்வாறு குற்றம் இழைத்தவர்களைச் சபையின் ஐக்கியத்திலிருந்து வெளியேற்றவேண்டும். மூப்பர்களாகவோ அல்லது உதவிக்காரர்களாகவோ செயல்புரியத் தகுதியுடையவர்களா என்று மனிதர்களைக் குறித்து அச்சபையானது தீர்ப்புச்செய்யவேண்டும்.

குறைகளைக் கண்டுபிடிக்கும் குணத்தை நாம் அடியோடு விட்டுவிடவேண்டும் என்று தேவன் நம்மிடத்தில் எதிர்பார்க்கவில்லை. அதுபோல ஒழுக்கத்திற்கும் ஆவிக்குரியவற்றிற்கும் அளவுகோலைக் கொண்டிருக்கக்கூடாது என்றும் சொல்லவில்லை. ஆனால், எங்கே தடைசெய்யப்பட்டுள்ளதோ அங்கெல்லாம் நாம் குற்றப்படுத்தாதபடிக்கு நம்மைக் காத்துக்கொள்ளவேண்டும். எங்கே தீர்ப்புச் செய்யவேண்டும் என்று கட்டளையிடப்பட்டிருக்கிறோமோ, அங்கே நியாயமாகத் தீர்ப்புச் செய்யவேண்டும்.

31. Januar

»Richtet nicht, auf dass ihr nicht gerichtet werdet.« Matthäus 7,1

Menschen, die sonst kaum etwas über die Bibel wissen, kennen oft diesen Vers und verwenden ihn auf die bizarrste Art und Weise. Selbst wenn jemand wegen unaussprechlicher Bosheit kritisiert wird, glucksen sie noch frömmlerisch: »Richtet nicht, auf dass ihr nicht gerichtet werdet.« Mit anderen Worten: Sie verwenden diesen Vers, um dadurch jede Verurteilung des Bösen abzutun.

Nun ist die Tatsache die, dass es Gebiete gibt, wo wir nicht richten dürfen, aber ebenso andere Gebiete, wo unsere Beurteilung eine gebieterische Notwendigkeit ist. Hier einige Beispiele, wo Richten nicht erlaubt ist: Wir dürfen nicht die Motive und Beweggründe der Menschen beurteilen; da wir nicht allwissend sind, können wir nicht wissen, warum sie tun, was sie tun. Wir dürfen nicht über den Dienst eines anderen Gläubigen zu Gericht sitzen; er steht oder fällt seinem eigenen Herrn. Wir dürfen nicht diejenigen verurteilen, die von ihrem Gewissen her Bedenken gegenüber Dingen haben, die moralisch wertneutral sind; es wäre falsch, ihr Gewissen zu verletzen. Wir dürfen nicht nach dem äußeren Anschein richten oder die Person ansehen; was im Herzen ist, ist, was zählt. Und ganz klar sollten wir auch eine harte, kritische, tadelsüchtige Haltung vermeiden; ein gewohnheitsmäßiger Kritiker ist ein schlechtes Aushängeschild für den christlichen Glauben.

Aber es gibt andere Gebiete, wo wir beurteilen und richten müssen. Wir müssen jede Lehre beurteilen, ob sie mit der Schrift übereinstimmt. Um ein ungleiches Joch zu vermeiden, müssen wir beurteilen, ob andere Menschen wirkliche Gläubige sind oder nicht. Christen sollten alle Streitfragen zwischen Gläubigen entscheiden, statt sie vors Gericht gehen zu lassen. Die örtliche Versammlung muss in Fällen extremer Sünde richten und dem unbußfertigen Übertreter die Gemeinschaft entziehen. Die Glieder der Versammlung müssen beurteilen, welche Männer die Qualifikation von Ältesten und Diakonen haben.

Gott erwartet von uns nicht, dass wir unser Urteilsvermögen über Bord werfen oder alle moralischen und geistlichen Maßstäbe aufgeben. Alles, was Er von uns verlangt, ist, dass wir uns vom Richten enthalten, wo es verboten ist, und dass wir ein gerechtes Gericht richten, wo es geboten ist.