January 21
“But the Spirit of the Lord departed from Saul, and an evil spirit from the Lord troubled him.” (1 Sam. 16:14)
There are verses in the Bible that seem to assign evil actions to God. For example, when Abimelech had reigned three years over Israel, “God sent an evil spirit between Abimelech and the men of Shechem” Qudg. 9:23). In the days of Ahab, Micaiah said to the wicked king, “The Lord hath put a lying spirit in the mouth of all these thy prophets” (1 King 22:23). Job attributed his losses to the Lord when he said, “What? shall we receive good at the hands of God, and shall we not receive evil?” (Job 2:10). Then again the Lord Himself says in Isaiah 45:7, “I make peace, and create evil.”
Yet we know that because God is holy, He can neither originate evil nor condone it. No sin, sickness, suffering or death come from the Lord. He is light, and in Him is no darkness at all (1 John 1:5). It is unthinkable that He should be the cause of anything that is contrary to His own moral perfection.
It is clear from other scriptures that Satan is the author of disease, suffering, tragedy and destruction. Job’s losses and intense pain were caused by the Devil. Jesus said that the woman who was bent double had been bound by Satan for eighteen long years (Lu. 13:16). Paul spoke of his thorn in the flesh as “the messenger of Satan” (2 Cor. 12:7). Satan is the culprit behind all the troubles of mankind.
But how then do we reconcile this with the verses that picture God as creating evil? The explanation is simply this: in the Bible God is often said to do what He permits to be done. It is the difference between His directive will and His permissive will. He often allows His people to go through experiences that He never would have chosen for them in the first place. He allowed Israel to wander forty years in the wilderness whereas His directive will, if it had been accepted, would have brought them into the Promised Land by a shorter route.
Even in permitting the evil of demons and of man, God always has the last word. He overrules it for His own glory and for the blessing of those who are exercised by it.
ஜனவரி 21
கர்த்தருடைய ஆவி சவுலை விட்டு நீங்கினார். கர்த்தரால் வரவிடப்பட்ட ஒரு பொல்லாதஆவி அவனைக் கலங்கப்பண்ணிக்கொண்டிருந்தது. (1.சாமு.16:14)
தேவனுடைய அனுமதிக்கும் சித்தம்
பொல்லாங்கான செயல்களைத் தேவன் செய்கிறதுபோலத் தோன்றும் வசனங்களை நாம் திருமறையில் காணலாம். எடுத்துக்காட்டாக “அபிமெலேக்குக்கும் சீகேமின் பெரிய மனுஷருக்கும் நடுவே பொல்லாப்பு உண்டாக்கும் ஆவியை தேவன் வரப்பண்ணினார் (நியா.9.23) என்று கூறப்பட்ட நிகழ்ச்சி அபிமெலேக்கு இஸ்ரவேலை மூன்று ஆண்டுகள் ஆட்சிபுரிந்த காலத்தில் நடந்தது. ஆகாப்பின் காலத்தில், மிகாயா அந்தப் பொல்லாத மன்னனிடத்தில், கர்த்தர் பொய்யின் ஆவியை இந்த உம்முடைய தீர்க்கதரிசிகளாகிய இவர்கள் எல்லாருடைய வாயிலும் கட்டளையிட்டார் என்று கூறினான் (1.இராஜா.22:23). யோபு தன்னுடைய இழப்பிற்க கர்த்தரே காரணர் என்றுரைத்ததாகக் காண்கிறோம், தேவன் கையிலே நன்மையைப் பெற்ற நாம் தீமையைப் பெறவேண்டாமோ (யோபு 2:10). ஏசாயா 45:7ம் வசனத்தில் கர்த்தர் தாமே உரைக்கிறார், “சமாதானத்தைப் படைத்து தீங்கையும் உண்டாக்கினவர் நானே”. என்றாலும், தேவன் தூயராக இருக்கிற காரணத்தினால், பொல்லாங்கை அவரால் தொடங்கவோ அல்லது பொறுத்துக்கொள்ளவோ முடியாது. நோயும், பாவமும், பாடுகளும், மரணமும் கர்த்தரிடத்தில் இருந்து வருவதில்லை. அவர் ஒளியாய் இருக்கிறார். அவரிடத்தில் இருளானது இல்லவே இல்லை (யோ.1:5).
நோய்க்கும், பாடுகளுக்கும், சோகத்திற்கும், அழிவிற்கும் சாத்தானே தொடக்கமாக இருக்கிறான் என்பதைத் திருமறைப் பகுதிகள் பல தெளிவாக விளக்குகின்றன. பிசாசே, யோபுவின் இழப்பிற்கும், தாங்கவொண்ணா வேதனைக்கும் காரணமாய் இருந்தான். நிமிரக்கூடாத கூனியாக ஒரு பெண்மணி 18 ஆண்டுகள் சாத்தானால் கட்டிவைக்கப்பட்டிருந்தாள் என்று இயேசு கிறிஸ்து கூறினார் (லூக்.13:16). தன் சரீரத்தில் கொடுக்கப்பட்ட முள்ளைப்பற்றி, என்னைக் குட்டும் சாத்தானுடைய தூதனாயிருக்கிறது என்று பவுல் கூறினார் (2.கொரி.12:7). மனுக்குலத்திற்கு ஏற்படும் அனைத்துத் தொல்லைகளுக்கும் சாத்தானே காரணன். அவ்வாறாயின், பொல்லாங்கைத் தேவன் தோற்றுவிக்கிறார் என்று தோன்றும் வசனங்களை எங்கனம் விளக்குவது? தேவன் சிலவற்றை அனுமதிக்கிறார். அவற்றைத் தேவனே செய்கிறார் என்று தெரிவிக்கும் வசனங்களைத் திருமறையில் காணலாம் என்பதே அதன் பொருளாகும். அவருடைய ஆணையிடும் சித்தம் என்றும், அவருடைய அனுமதிக்கும் சித்தம் என்றும் இதனைப் பகுத்துக் காணவேண்டும். தம்முடைய பிள்ளைகளுக்கென்று முதலவதாகத் தெரிந்துகொள்ளாத அனுபவங்களில் ஊடாக அவர்கள் செல்லும்படி அவர் அனுமதிக்கிறார். வனாந்தரத்தில் நாற்பது ஆண்டுகள் இஸ்ரவேல் அலைந்து திரியும்படியாக அனுமதித்தார். ஆனால் அவருடைய கட்டளையாகிய சித்தத்தை அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டிருந்தால் நேரான வழியில் அவர்களை வாக்குறுதி அளிக்கப்பட்ட நாட்டிற்குக் கொண்டுவந்திருப்பார்.
பொல்லாங்கான ஆவிகளையும் மனிதர்களையும் அவர் அனுமதித்தாலும், கடைசி வார்த்தை அல்லது தீர்ப்பு எப்பொழுதும் தேவனுடையதே. அவருடைய மகிமைக்காக அதனைத் தமது மேலான அதிகாரத்தினால் மாற்றுகிறார். அதன் நிமித்தமாகத் தங்களைச் சீர்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் நற்பேற்றை நல்குகிறார்.
21. Januar
»Aber der Geist des Herrn wich von Saul, und ein böser Geist vom Herrn ängstigte ihn.« 1. Samuel 16,14
Es gibt Verse in der Bibel, die Gott scheinbar böse Handlungen zuschreiben. Als beispielsweise Abimelech drei Jahre über Israel regiert hatte, da »sandte Gott einen bösen Geist zwischen Abimelech und die Bürger von Sichem« (Richter 9,23). In den Tagen Ahabs sprach Micha zu dem gottlosen König: »Der Herr hat einen Lügengeist in den Mund all dieser deiner Propheten gelegt« (1. Könige 22,23). Hiob schrieb seine Verluste dem Herrn zu, als er sagte: »Wir sollten das Gute von Gott annehmen, und das Böse sollten wir nicht auch annehmen?« (Hiob 2,10). Und der Herr Selbst sagt in Jesaja 45,7: »… der ich die Wohlfahrt mache und das Unglück schaffe.«
Andererseits wissen wir, dass Gott, weil Er heilig ist, weder Böses hervorbringen noch es ungestraft lassen kann. Keine Sünde, keine Krankheit, kein Leiden, kein Tod kommt vom Herrn. Er ist Licht, und gar keine Finsternis ist in Ihm (1. Johannes 5,5). Es ist undenkbar, dass Er die Ursache von etwas sein könnte, was Seiner moralischen Vollkommenheit widerspricht.
Aus anderen Schriftstellen geht hervor, dass Satan der Urheber von Krankheit, Leiden, Unglück und Zerstörung ist. Hiobs Verluste und furchtbare Schmerzen wurden vom Teufel verursacht. Der Herr Jesus sagte, dass die zusammengekrümmte Frau achtzehn lange Jahre von Satan gebunden worden war (Lukas 13,16). Paulus sprach von seinem Dorn für das Fleisch als einem »Boten Satans« (2. Kor. 12,7). Satan ist der Drahtzieher hinter allen Leiden der Menschheit.
Wie aber können wir dies dann in Einklang mit den Versen bringen, die Gott als Verursacher von Bösem schildern? Die Erklärung ist einfach die: In der Bibel wird von Gott oft gesagt, dass Er Dinge tut, wenn Er ihr Geschehen zulässt. Es ist der Unterschied zwischen Seinem »direktiven« (direkt wollenden) und »permissiven« (indirekt zulassenden) Willen. Er lässt es oft zu, dass die Seinen Erfahrungen durchmachen, die Er von Sich aus nie für sie vorgesehen hätte. Er ließ es zu, dass Israel vierzig Jahre in der Wüste umherwanderte, während Sein direktiver Wille – hätten sie sich ihm unterworfen – sie auf einem viel kürzeren Weg in das verheißene Land gebracht hätte.
Aber auch wenn Gott das böse Wirken von Dämonen und Menschen zulässt, so hat Er doch immer noch das letzte Wort. Er lenkt alles so, dass es zu Seiner Verherrlichung und zum Segen derer ausschlägt, die diese Erfahrungen durchstehen müssen.