January 25
“God is love.” (I John 4:8).
The coming of Christ brought a new word for love into the Greek language—agape. There was already a word for friendship (philia) and one for passionate love (eros), but there was none to express the kind of love which God showed in giving His only begotten Son and which He calls on His people to show to one another.
This is another-worldly love, a love with new dimensions. The love of God had no beginning and it can have no end. It is a love that has no limit, that can never be measured. It is absolutely pure, free from all taint of lust. It is sacrificial, never counting the cost. Love manifests itself in giving, for we read, “God so loved the world that He gave…” and “Christ also hath loved us, and hath given Himself for us…” Love ceaselessly seeks the welfare of others. It goes out to the unlovely as well as to the lovely. It goes out to its enemies as well as to its friends. It is not drawn out by any worthiness or virtue in its objects but only by the goodness of the donor. It is utterly unselfish, never looking for anything in return and never exploiting others for personal advantages. It does not keep a count of wrongs, but throws a kindly veil over a multitude of slights and insults. Love repays every discourtesy with a kindness, and prays for its would-be murderers. Love always thinks of others, esteeming them better than self.
But love can be firm. God chastens those whom He loves. Love cannot countenance sin because sin is harmful and destructive, and love desires to protect its objects from harm and destruction.
The greatest manifestation of God’s love was the giving of His beloved Son to die for us on the Cross of Calvary.
Who Thy love, O God, can measure,
Love that crushed for us its Treasure,
Him in whom was all Thy pleasure,
Christ, Thy Son of love?
(Allaben)
ஜனவரி 25
தேவன் அன்பாகவே இருக்கிறார் (1.யோ.4:8)
இறை அன்பு
இப்புவிக்குக் கிறிஸ்து வருகைபுரிந்தபோது, கிரேக்கமொழியில் “அன்பு” என்னும் பொருளடைய புதியசொல்லொன்று பிறந்தது. அதுவே”அகாபே” (Agape) என்னும் சொல்லாகும். நட்புபாராட்டுதலைக் குறிக்க ஃபிலியா (Philia) என்ற சொல்லும், காதல் என்னும் பொருளுடைய “ஈரோஸ்” (Eros) என்னும் சொல்லும் அம்மொழியில் ஏற்கெனவே இருந்தன. ஆயினும், தேவன் தமது ஒரேபேறான குமாரனைக் கொடுத்ததினாலே காண்பித்த அன்பைக் குறிக்க வேறுசொல் அம்மொழியில் இல்லாதிருந்தது. இந்த அன்பை ஒருவரிடத்தில் ஒருவர் காண்பிக்க வேண்டுமென்று தேவன் கற்பித்தார்.
இவ்வன்பு வேறோரு உலகத்தைச் சார்ந்ததாக இருக்கிறது. இதனுடைய பரிமாணம் வித்தியாசமானது. தேவனுடைய அன்பிற்குத் தொடக்கமில்லை. அதற்கு முடிவுமில்லை. அது எல்லையற்றது. அதனை அளக்க இயலாது. அது முற்றிலும் தூய்மையானது. இச்சையால் கறைபடாதது. தியாக மனப்பான்மையுள்ளது. என்னவிலைகொடுக்கவேண்டும் என்று கணக்கிட்டுப் பார்ப்பதில்லை. கொடுப்பதினாலே அது தன்னை வெளிப்படுத்திக் காட்டுகிறது. “தேவன்…. அவரைத் தந்தருளி, இவ்வளவாய் உலகத்தில் அன்புகூர்ந்தார்”. என்னில் அன்புகூர்ந்து எனக்காகத் தம்மையே ஒப்புக்கொடுத்த தேவனுடைய குமாரன்… என்று வாசிக்கிறதினாலே இதனை அறிவோம். பிறருடைய நலனை இவ்வன்பு இடைவிடாமல் நாடுகிறது. அன்புகூரத் தகுதியுடையவர்களிடமும், தகுதியற்றவர்களிடமும் இது செல்லுகிறது. பகைஞரிடத்திலும், நண்பர்களிடத்திலும் அன்புபாராட்டப்படுகிறது. யாரிடம் இவ்வன்பு செலுத்தப்படுகின்றதோ, அவருடைய தகுதியையும், குணநலத்தையும் சார்ந்திடாமல், அன்புசெலுத்துகிறவருடைய நற்குணத்தையே சார்ந்திருக்கிறது. இது முற்றிலும் தன்னலமற்றது. பிரதிபலனை எதிர்பார்ப்பதில்லை. சூழ்நிலையை இது தனக்குச் சாதகமாக்கிக்கொள்ளாது. எத்தனை தவறுகள் இழைக்கபட்டுள்ளன என்று எண்ணிப்பார்ப்பதில்லை. தனக்கு எதிராகச் செய்த திரளான குற்றங்களையும், அவமானச் செயல்களையும், தயவாகத் திரையிட்டு மூடுகிறது. எப்போதும் மற்றவர்களைக் குறித்தே சிந்திக்கிறது. தன்னைக் காட்டிலும் பிறரை மேன்மையுள்ளவராகக் கருதுகிறது.
ஆனாலும், அன்பு உறுதிபடைத்ததாகும். தேவன் தாம் அன்புகூருகிற தமது மக்களைச் சிட்சிக்கவும் செய்கிறார். தீங்கையும் அழிவையும் பாவம் வருவிக்கின்ற காரணத்தினால், அதனை அன்பினால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலாது. மேலும், தான் அன்புகூருகிறவரை தீங்கினின்றும், அழிவினின்றும் அது காக்கவிரும்புகிறது.
தம்முடைய ஒரேபேறான குமாரனைக் கல்வாரிக் குன்றில், சிலுவைமரத்தில் மரணமடைய ஒப்புக்கொடுத்த அன்பே, அன்பின் வெளிப்பாடுகளில் மிகவும் சிறந்தது. “பிதாவே உமது உள்ளத்திற்கு இனிமையானவர், அன்பின் குமாரன், அவரே உம் செல்வம், அவரையே நொறுக்கத்தந்தருளினீர்”, எம்மீது காட்டிய உமதன்பு பெரியது.
25. Januar
»Gott ist Liebe.« 1. Johannes 4,8
Das Kommen Christi brachte der griechischen Sprache ein neues Wort für Liebe – ›agape‹. Es gab bereits ein Wort für Freundschaft (›philia‹) und eines für die leidenschaftliche Liebe (›eros‹), aber es gab keines, das die Art von Liebe hätte ausdrücken können, die Gott an den Tag legte, als Er Seinen eingeborenen Sohn gab, und von der Er wünscht, dass auch die Seinen sie einander erzeigen.
Das ist eine ander-welt-liche Liebe, Liebe mit neuen Dimensionen. Die Liebe Gottes hatte keinen Anfang, und sie kann auch kein Ende haben. Es ist eine Liebe, die keine Begrenzung kennt, die niemals ausgemessen werden kann. Sie ist absolut rein, frei von jeder Befleckung durch Fleischeslust. Sie ist aufopfernd, und kein Preis ist ihr zu hoch. Diese Liebe zeigt sich im Geben, denn wir lesen: »Denn also hat Gott die Welt geliebt, dass Er … gab« und »… gleichwie auch der Christus uns geliebt und sich selbst für uns hingegeben hat«. Liebe trachtet unaufhörlich nach dem Wohlergehen der anderen. Sie streckt sich nach den Reizlosen ebenso aus wie nach den Liebenswerten. Sie streckt sich nach ihren Feinden ebenso aus wie nach ihren Freunden. Sie wird nicht durch irgendeine Schönheit oder Tugend in ihren Objekten hervorgerufen, sondern allein durch die Güte im Geber. Sie ist absolut selbstlos, erwartet niemals eine Gegenleistung und beutet niemals andere im Hinblick auf persönliche Vorteile aus. Sie führt nicht Buch über erlittenes Unrecht, sondern legt gütig einen
Schleier über zahllose Kränkungen und Beleidigungen. Liebe zahlt jede Unhöflichkeit mit Freundlichkeit zurück und betet für ihre zukünftigen Mörder. Liebe denkt immer an die anderen und achtet sie höher als sich selbst.
Aber Liebe kann auch konsequent sein. Gott züchtigt die, die Er liebt. Die Liebe kann Sünde nicht ertragen, weil Sünde schädlich und zerstörerisch ist, die Liebe aber die von ihr Geliebten vor Schaden und Zerstörung bewahren möchte.
Die größte Offenbarung der Liebe Gottes war die Hingabe Seines geliebten Sohnes, der für uns am Kreuz auf Golgatha gestorben ist.
Wer kann Deine Liebe, o Gott, ermessen,
Die Liebe, die für uns ihren Geliebten zermalmte,
Ihn, in dem all Dein Wohlgefallen war,
Christus, den Sohn Deiner Liebe?