February 22
“For the equipping of the saints for the work of service,” (Eph. 4:12, NASB)
A revolutionary insight! The gifts in Ephesians 4 are given to perfect the saints for the work of the ministry. As soon as the saints can carry on, the gift can move on.
This means that success in Christian work is working one’s self out of a job in the shortest possible time, then looking for new worlds to conquer.
This is what Paul did. He went to Thessalonica, for instance, preached to the Jews for three Sabbaths, and left behind a functioning assembly. No doubt that was an exception as far as speed in the establishing of a work was concerned. The longest Paul ever stayed in one place at a time was two years. That was at Ephesus.
God never intended that His saints should be perpetually dependent on any of the gifts mentioned. The gifts are expendable. If the saints remain professional sermon-tasters, never becoming involved in the work of service, they never develop spiritually the way they should and the world will never be evangelized the way God intended.
William Dillon said that a successful foreign missionary never has a foreign successor. That should be equally true of workers in the homeland—when the worker’s task is completed, the saints themselves should take over, not start looking for another pulpiteer.
Too often we preachers look at our position as a lifetime appointment. We reason that others couldn’t do the work as well. We excuse our permanence by the fact that the attendance would drop if we left. We complain that others can’t do things right and that they’re not dependable. But the fact is that they have to learn. And in order to learn they have to be given opportunities. There must be training, delegation of responsibilities, and evaluation of progress.
When the saints reach the point where they feel they can carry on without a particular preacher or teacher, that’s no reason for him to sulk or nurse wounded feelings. It’s cause for celebration. The worker is released to go where he’s more needed.
It’s a bad scene when the work of God is permanently built around a man, no matter how gifted he is. His great aim should be to multiply his effectiveness by building up the saints to the point where they are no longer dependent on him. In a world like ours, he never needs to be without work in other places.
பெப்ரவரி 22
பரிசுத்தவான்கள் சீர்பொருந்தும் பொருட்டு, சுவிசேஷ ஊழியத்தின் வேலைக்காகவும்… (எபேசி.4:12).
இடம்பெயரும் இறைப்பணியாளர்
புரட்சிகரமான உட்கருத்தைக் காணுங்கள்! எபேசியர் நான்காவது அதிகாரத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ள வரங்கள் பரிசத்தவான்கள் சீர்பொருந்துவதற்காகவும், அவர்கள் நற்செய்திப் பணியினை நிறைவேற்றுவதற்காகவுமே தரப்பட்டுள்ளன. பரிசுத்தவான்களின் தொடரும் பணி வரங்களைப் பெருகச் செய்யும். ஒருவர் தான் இறைப்பணியாற்றும் இடத்தில் குறுகிய காலத்திற்குள் தனது பணியை நிறைவேற்றிவிட்டு வேறு இடத்தை வென்றிட நாடிச்செல்வாராயின் அதுவே கிறிஸ்தவப் பணியில் அடையும் வெற்றியாகக் கருதப்படும்.
இதைத்தான் பவுல் தன் வாழ்வில் நிறைவேற்றினார். எடுத்துக்காட்டாக, தெசலோனிக்கேயா பட்டணத்திற்கு வருகை புரிந்த பவுல் மூன்று ஓய்வுநாட்கள் நற்செய்தியை வழங்கினார். அதன் விளைவு, ஆங்கு செயலாக்கம் மிக்க சபை நிறுவப்பட்டது. சபை நிறுவுதலில் இத்தகைய விரைவு அபூர்வமானது. ஆயினும், எபேசுப் பட்டணத்தில் தங்கியிருந்த இரண்டாண்டுக் காலமே அவர் சபை நிறுவுவதற்கென எடுத்துக்கொண்ட நெடுங்காலமாகும்.
சொல்லப்பட்டுள்ள வரங்களில் ஏதொன்றையும் தம்மக்கள் சார்ந்திருக்கக்கூடாது என்றே தேவன் விரும்புகிறார். வரங்கள் தியாகம் செய்யப்படத்தக்கவையே. விசுவாசிகள் என்றென்றும் திறமைமிக்க சொற்பொழிவுகளையே நாடுவார்கள் எனில், ஊழியத்தில் பங்கவகிக்காமல், அடையவேண்டிய ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியையும் அடையமாட்டார்கள். தேவன் விரும்பும் நற்செய்தி விரிவாக்க வளர்ச்சி உலகில் நிகழாது போய்விடும்.
வெளிநாட்டிலிருந்து வந்து வெற்றிமிக்க இறைப்பணியைச் செய்த ஊழியர், தனக்குப்பின் தான் செய்த பணியினைத் தொடர வேறோரு ஊழியரைக் கொண்டுவரமாட்டார் என வில்லியம் டில்லான் என்பவர் உரைத்துள்ளார். இவ்வுண்மை உள்நாட்டு ஊழியருக்கும் பொருந்தும். ஒரு உழியரின் பணி நிறைவேறிய பின்னர், அச்சபையின் பொறுப்பை அங்கிருக்கும் விசுவாசிகளே ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும். மேடைச் சொற்பொழிவாளர்களை அச்சபை தேடி அலையக்கூடாது.
பொதுவாக நற்செய்திப் பணியாளர்கள் தஙர்கள் பணியாற்றும் இடத்தை வாழ்வின் நிரந்தர நியமனமாகக் கருதுகின்றனர். பிறரால் அங்ஙனம் சிறப்பாகப் பணியாற்ற இயலாது எனவும் அவர்கள் காரணம் காட்டுகின்றனர். தாம் அங்கிருந்து இடம்பெயர்ந்ததால் சபைக்கு வருவோரின் எண்ணிக்கை குறைந்துபோகும் என்று நினைக்கின்றனர். மற்றவர்கள் சரியான முறையிலும் நம்பிக்கைக்குரிய வகையிலும் பணியினைத் தொடரமாட்டார்கள் என்றும் குறைகூறுவர். ஆனால், மற்றவர்கள் கற்றுக்கொள்ளவேண்டுமே. அதற்கென சந்தர்ப்பங்கள் அளிக்கப்படவேண்டுமே. பிறரும் பயிற்சிபெற வேண்டும். பொறுப்புகள் வகிக்கவேண்டும். வளர்ச்சி காணப்படவேண்டும். ஒரு குறிப்பிட்டபோதகரோ, நற்செய்திப்பணியாளரோ இன்றி, சபை தொடர்ந்து செயல்ப்படும் என்ற நிலை வந்தவுடன் அவர் மனக்கிலேசம் அடையவேண்டுவதில்லை. அதனை மனமகிழ்ச்சிக்குக் காரணம் என்றே கருதவேண்டும். தேவையுள்ள பிறஇடத்திற்குச் செல்வதற்கு அவருக்கு விடுதலை கிடைக்கிறது என்றே கருதவேண்டும்.
ஒரு மனிதர் எவ்வளவுதான் வரம் பெற்றவராக இருப்பினும், அவரை நிரந்தரமாகச் சார்ந்து கட்டப்படும் இறைப்பணி தகுதியற்றது என்றே சொல்லவேண்டும். அவருக்கு அங்கு வேலையில்லை என்று சொல்லும் அளவிற்கு அவருடைய திறமை மற்றவர்களிடம் பெருகவேண்டும். பரந்த இவ்வுலகில், அத்தகையோர் வேலையற்றுப்போக தேவன் விடமாட்டார்.
22. Februar
»Zur Ausrüstung der Heiligen für das Werk des Dienstes.« Epheser 4,12
Eine revolutionäre Erkenntnis! Die Gaben in Epheser 4 sind zur Ausrüstung der Heiligen für das Werk des Dienstes gegeben. Sobald die Heiligen das Werk des Dienstes selbstständig ausführen können, kann die Gabe weiterziehen.
Das bedeutet, dass Erfolg im Werk des Herrn darin besteht, dass man sich in der kürzestmöglichen Zeit aus einer Arbeit »herausarbeitet«, d.h.überflüssig wird, und sich dann nach neuen Welten umsieht, die erobert werden müssen.
Das genau tat Paulus. Er ging z.B. nach Thessalonich, predigte den Juden an drei Sabbaten und hinterließ eine funktionierende Versammlung. Zweifellos war das eine Ausnahme, was die Geschwindigkeit der Etablierung einer Arbeit betrifft. Die längste Zeit, die Paulus auf einmal an einem Ort verbrachte, betrug zwei Jahre. Das war in Ephesus.
Es war nie Gottes Absicht, dass Seine Heiligen ständig von nur einer der erwähnten Gaben abhängig bleiben sollten. Die Gaben sind entbehrlich. Wenn die Heiligen hauptamtliche Predigtkonsumenten bleiben und sich nie im Werk des Dienstes einsetzen lassen, dann entwickeln sie sich geistlich nie so, wie sie sollten, und die Welt wird nie so evangelisiert werden, wie es Gottes eigentliche Absicht war.
William Dillon sagte, dass ein erfolgreicher ausländischer Missionar niemals einen ausländischen Nachfolger hat. Das sollte ebenso für Arbeiter im eigenen Land gelten – wenn die Aufgabe des Arbeiters beendet ist, sollten die Heiligen selbst die Arbeit übernehmen und nicht nach einem neuen Predigthalter ausschauen.
Allzu oft betrachten wir Prediger unsere Position als eine Stellung auf Lebenszeit. Wir meinen, dass andere die Arbeit nicht so gut tun könnten. Wir entschuldigen unsere immer währende Anwesenheit am selben Ort mit der Tatsache, dass die Besucherzahl abnehmen würde, wenn wir weggingen. Wir beklagen uns, dass andere die Dinge nicht richtig machen und dass sie nicht zuverlässig sind. Tatsache ist aber, dass sie erst lernen müssen. Und um lernen zu können, muss man ihnen die Möglichkeiten dazu geben. Zum Lernprozess gehören Einübung, Übertragung von Verantwortung und Feststellung von Fortschritt.
Wenn die Heiligen an einen Punkt kommen, wo sie glauben, dass sie ohne einen besonderen Prediger oder Lehrer auskommen, ist das kein Grund für ihn, zu schmollen oder seine verletzten Gefühle zu pflegen. Es ist Grund zum Feiern. Der Arbeiter ist nun frei, dahin zu gehen, wo er dringender gebraucht wird.
Es ist immer schlecht, wenn das Werk Gottes dauerhaft um einen Mann herum aufgebaut wird, gleichgültig, wie begabt er ist. Sein großes Ziel sollte es sein, seinen Wirkungsgrad zu multiplizieren, indem er die Heiligen dahingehend ausrüstet und aufbaut, dass sie nicht mehr länger von ihm abhängig sind. In einer Welt wie der unseren braucht er sich keine Sorgen zu machen, an anderen Orten eventuell keine
Arbeit vorzufinden.