January 29
“Even so, Father, for so it seemed good in thy sight.” (Matt. 11:26)
In almost everyone’s life there are things which he never would have chosen, which he would like to be rid of, but which can never be changed. There is the matter of physical impairments or abnormalities. Or it may be a chronic, low-grade illness that will not leave us alone. Again it may be a nervous or emotional disorder that lingers as a most unwelcome guest.
So many live defeated lives, dreaming of what might have been if only. If only they were taller. If only they were better looking. If only they had been born in a different family, race or even sex. If only they were built to excel in athletics. If only they could know perfect health.
The lesson that these people should learn is that there is peace in accepting what cannot be changed. What we are, we are by the grace of God. He has planned our lives with infinite love and infinite wisdom. If we could see as well as He, we would have arranged things exactly as He has done. Therefore we should be able to say, “Even so, Father, for so it seemed good in thy sight.”
But there is a step further. We don’t have to accept these things in a spirit of meek resignation. Knowing that they were permitted by a God of love, we can make them the cause of praise and rejoice. Paul prayed three times that his thorn in the flesh might be removed. When the Lord promised grace to bear the thorn, the Apostle exclaimed, “Most gladly therefore will I rather glory in my infirmities that the power of Christ may rest upon me” (2 Cor. 12:9).
It is one of the signs of spiritual maturity when we can rejoice in the seemingly adverse circumstances in life and use them as means of glorifying God. Fanny Crosby learned the lesson early in life. When she was only eight, the blind poetess wrote:
Oh, what a happy child I am
Although I cannot see!
I am resolved that in this world
Contented I will be.
How many blessings I enjoy
That other people don’t!
So weep or sigh because I’m blind
I cannot, nor I won’t!
ஜனவரி 29
ஆம், பிதாவே! இப்படிச் செய்வது உம்முடைய திருவுளத்திற்குப் பிரியமாயிருந்தது (மத்.11:26)
இறைத்திட்டம்
பெரும்பாலும் ஒவ்வொருவருடைய வாழ்விலும், அவர்கள் தெரிந்தெடுக்காதவை சில இடம்பெற்றிருக்கும். அவற்றை உதறித்தள்ள அவர்கள் முயற்சிகள் செய்திருந்தாலும், அவர்களை விட்டு நீங்காமல் இறுகப்பற்றிக்கொண்டிருக்கும். ஒருவேளை, அது உடல் பாதிப்பாக அல்லது உடல் ஊனமாக இருக்கலாம். அல்லது அது நாட்டப்பட்ட நோயாக, நம்மை விட்டு நீங்காமல் தொல்லை தரக்கூடியதாக இருக்கலாம். இவையாவும் விரும்புத்தகாத விருந்தினர்களே!
ஆகவே பெரும்பாலோர் தோல்வியுற்ற வாழ்க்கையை வாழ்கின்றனர். எந்த நிலையில் தாங்கள் இருந்திருக்கவேண்டும் என்ற கற்பனையில் அவர்கள் வாழ்வார்கள். சுற்று உயரமாக வளர்ந்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்குமே. பார்ப்பதற்கு அழகாகவோ, வேறொரு குடும்பத்திலோ, வேறொருஇனத்திலோ பிறந்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும். விளையாட்டு வீரனாகவோ, நல்ல உடல்வலிமை பெற்றவராகவோ இருந்திருக்கலாமே. இவ்வித எண்ணம் பலரைப் பற்றிக் கொள்கிறது.
மாற்ற இயலாதவைகளை ஏற்றுக்கொள்வது மிகுந்த சமாதானத்தை அளிக்கும் என்னும் பாடத்தை இவர்கள் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். நம் எவ்வாறு இருக்கிறோம் என்னும் நிலை தேவனுடைய கிருபையாக இருக்கிறது. அளவிட முடியா அன்பினாலும் ஞானத்தினாலும் நம்முடைய வாழக்கையை அவர் திட்டமிட்டுள்ளார். அவர் காண்கிற வண்ணமாக நாம் காண்கிறவாகளாக இருப்போமென்றால், அவர் எவ்வாறு செய்திருக்கிறாரோ அவ்வாறே நாமும் செய்ய விளைவோம். ஆம், பிதாவே! இப்படிச் செய்வது உம்முடைய திருவுளத்துக்குப் பிரியமாயிருந்தது என்று சொல்லக்கடவோம்.
இன்னும் ஒரு படி முன்னேறிச் செல்வோம். வேறு என்ன செய்யமுடியும் என்ற எண்ணத்தோடு இதனை நாம் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடாது. அன்பின் தேவனால் இவை அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளன என்ற அறிவோடு,அவரைத் தொழுதுகொள்வதற்கும், நாம் களிகூருவதற்கும் காரணமாக மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும். தன் சரீரத்தில் உள்ள முள் நீங்கவேண்டுமென்று பவுல் மும்முறை மன்றாடினார். அந்த முள்ளைத் தாங்கிக் கொள்வதற்கான கிருபையைத் தருவதாக தேவன் வாக்குரைத்தபோது, அப்போஸ்தலன் வியந்து, „ஆகையால் கிறிஸ்துவின் வல்லமை என்மேல் தங்கும்படி, என் பலவீனங்களைக் குறித்து நான் மிகவும் சந்தோசமாய் மேன்மைபாராட்டுவேன்“ என்றுரைத்தார் (2.கொரி.12:9).
சூழ்நிலைகள் யாவும் நமக்கு எதிராக உள்ளன என்று தோன்றும் தருணங்களில் நாம் களிகூர்ந்தவர்களாக, தேவனை மகிமைப்படுத்துவதற்கான வாய்ப்புகளே அவை என்று எண்ணிச் செயல்புரிவோமானால் அது நம்முடைய ஆவிக்குரிய வளர்ச்சியை எடுத்துரைக்கும். தன் கண் பார்வையை இழந்த ஃபேன்னி கிராஸ்பி அம்மையார், இதனைத் தம் இளவயதில் கற்றுக்கொண்டார். அவர் தமது எட்டுவயதில் எழுதிய பாடல்:
கண் பார்வை இலையெனினும் களிகூரும் பிள்ளைநான்
மண்ணுலகு வாழ்வுதனில் போதுமென்று வாழந்திடுவேன்
மற்றவர்கள் அறிந்திராத நற்பேறனைத்தும் பெற்றேன்
ஆழுகையில்லை, புலம்பலில்லை, மானிடரே அறிந்திடுவீர்!
29. Januar
»Ja, Vater, denn also war es wohlgefällig vor dir.« Matthäus 11,26
Bei fast jedem Menschen gibt es Dinge im Leben, die er sich selbst nie ausgesucht hätte, die er gerne los wäre, aber die nun einmal nicht geändert werden können. Es kann sich um körperliche Behinderungen oder Abnormalitäten handeln. Oder es ist vielleicht eine chronische Krankheit, die uns einfach nicht in Ruhe lässt. Oder aber eine nervliche Störung oder eine Gemütskrankheit taucht immer wieder als äußerst unwillkommener Gast auf.
So viele Menschen leben ein Leben voll bitterer Niedergeschlagenheit und träumen davon, was wäre, wenn … Wenn sie nur größer wären. Wenn sie nur besser aussehen würden. Wenn sie nur in einer anderen Familie, einer anderen Rasse oder vielleicht sogar mit einem anderen Geschlecht geboren wären. Wenn sie nur einen Körperbau hätten, um es im Sport zu etwas zu bringen. Wenn sie sich nur vollkommener Gesundheit erfreuen könnten.
Die Lektion, die diese Menschen lernen sollten, ist die, dass wahrer Friede darin liegt, wenn man annimmt, was nicht geändert werden kann. Was wir sind, sind wir durch die Gnade Gottes. Er hat unser Leben mit unendlicher Liebe und unendlicher Weisheit geplant. Wenn wir alles so gut beurteilen könnten wie Er, hätten wir die Dinge genauso arrangiert wie Er. Deswegen sollten wir sagen können: »Ja, Vater, denn also war es wohlgefällig vor dir.«
Aber es geht noch einen Schritt weiter. Wir müssen diese Dinge nicht einfach in einer Gesinnung sanftmütiger Resignation akzeptieren. Indem wir wissen, dass sie von einem Gott der Liebe zugelassen wurden, können wir sie zu einem Gegenstand der Freude und des Lobpreises werden lassen. Paulus betete dreimal darum, dass sein Dorn im Fleisch entfernt werden möge. Als der Herr ihm genügend Gnade verhieß, um den Dorn ertragen zu können, rief der Apostel aus: »Daher will ich am allerliebsten mich vielmehr meiner Schwachheiten rühmen, auf dass die Kraft des Christus über mir wohne« (2. Korinther 12,9).
Es ist ein Zeichen geistlicher Reife, wenn wir in den scheinbar widerwärtigen Umständen des Lebens frohlocken und sie in ein Mittel zur Verherrlichung Gottes verwandeln können. Fanny Crosby (1823-1915, amerikanische Liederdichterin) lernte diese Lektion früh in ihrem Leben. Mit nur acht Jahren schrieb die (im Alter von sechs Wochen erblindete) Dichterin:
O, was für ein glückliches Kind ich bin,
Obwohl ich nicht sehen kann!
Ich habe mich entschlossen, in dieser Welt
Zufrieden zu sein.
Wie viele Segnungen genieße ich,
Die andere Menschen nicht haben!
Drum weine oder seufze, weil ich blind bin –
Ich kann und will und werde es nicht!