January 28
“He that believeth shall not make haste.” (Isa. 28:16)
In an age of supersonic travel and highspeed communications, in a culture where hurry is the watchword, it brings us up short to learn that haste is seldom used of God in a good sense in the Bible. Seldom, I say, because there is the instance where the father runs to meet the returning prodigal, suggesting that God hastens to forgive. But generally speaking, God is not in a hurry.
When David said, “The king’s business required haste” (1 Sam. 21:8), he was guilty of subterfuge, and we should not use his words to justify our frenetic rushing back and forth. The plain truth is, as our text states, if we are really trusting the Lord, we don’t have to be in a hurry. The urgency of our task can be better served by a quiet walk in the Spirit than by a frenzy of carnal activity.
Here is a young man who is in a hurry to get married. He reasons that if he doesn’t act quickly, someone else might get the girl. The truth is that if God wants that girl for him, no one else can get her. If she is not God’s choice, then he will have to learn the hard way, “Marry in haste; repent at leisure.”
Another is in a hurry to go into so-called full-time work. He argues that the world is perishing and that he cannot wait. Jesus did not argue that way during the years in Nazareth. He waited till God called Him forth to public ministry.
Too often we are in a hurry in our personal evangelism. We are so anxious to rack up professions that we pick the fruit before it is ripe. We fail to allow the Holy Spirit to thoroughly convict the person of sin. The result of such a method is a trail of false professions and of human wreckage. We should “let patience have her perfect work” (James 1:4).
The true effectiveness of our lives lies not in rushing madly about on self-appointed missions, but in Spirit-directed activity that is ascertained by patiently waiting on the Lord.
ஜனவரி 28
விசுவாசிக்கிறவன் பதறான் (ஏசா.28:16)
அவசரம்
ஒலியைக்காட்டிலும் செய்தித்தொடர்பு விரைந்து செல்லும் நாட்களில் நாம் வாழ்கின்றோம். “அவசரம்” என்னும் சொல், தற்காலச் சமுதாயத்தின் குறிக்கோளை எடுத்தியம்பும் சொல்லாக விளங்குகிறது. எனினும் அச்சொல்லை நல்லதொரு பொருளில் எப்போதாவது மட்டுமே தேவன் பயன்படுத்தியதாகத் திருமறையில் நாம் காண்கிறோம். இஃது நமக்குச் சிறந்த படிப்பினையைத் தருகிறது. “எப்போதாவது” என்று நான் கூறுவதன் காரணம் யாதெனில், மனம்திரும்பிவந்த கெட்டகுமாரனை மன்னிக்கும் பொருட்டு அவசரமாய் சென்ற தகப்பனைத் திருமறையில் காண்பிப்பதேயாகும். பொதுவாகக் கூறுவோமாயின், தேவன் அவசரமாக எதனையும் செய்வதில்லை.
“இராஜாவின் காரியம் அவசரமானபடியினால்” என்று தாவீது உரைத்தபோது (1.சாமு.21:8) அவன் தந்திரமான ஏமாற்றுவேலை செய்த குற்றமுடையவனாக இருந்தான். ஆகவே, முன்னும் பின்னுமாய்ச் சென்று தீவிரமாய் நாம் அலைந்துதிரிவது சரியானதே என்று நியாயப்படுத்துவதற்கு, அவசரம் என்ற தாவீதின் சொற்களை நாம் பயன்படுத்தக்கூடாது.
சொல்லப்பட்டிருக்கிற உண்மை யாதெனில், நாம் இன்றைக்கு எடுத்துக்கொண்ட வசனம் கூறுகிறபடி, கர்த்தரை உண்மையாக நம்புகிறவன், எதையும் அவசரமாய் செய்யவேண்டியதில்லை. நம்முடைய மாம்சத்தில் கட்டுப்பாடின்றி விரைந்து செயல்புரிவதைப் பார்க்கிலும், ஆவியில் அமைதியோடு நடந்து கொள்வது, நமது முயற்சியின் உடனடித் தேவையைச் சிறப்பாக நிறைவேற்றும்.
ஓர் இளைஞனைக் குறித்துக் காண்போம். திருமணம் செய்துகொள்ள அவசரப்பட்டவன். அவன் உடனடியாகச் செயல்ப்படவில்லையென்றால், அந்தப் பெண்ணை வேறொருவன் அடைந்துவிடுவான் என்பதே அவன் கூறிய காரணம். ஆயின், உண்மை யாதெனில் அந்தப் பெண்ணை தேவன் அவனுக்கென்று நியமித்திருந்தால், வேறொருவனும் அவளை அடையமாட்டான். அவள் தேவன் குறித்த பெண்ணாக இல்லாதிருந்தால், துரிதமாய்த் திருமணம் செய், வாழ்வெல்லாம் வருத்தம் கொள் என்னும் கடினமான முறையில் கற்றுக்கொள்ளவேண்டியவனாயிருப்பான்.
முழுநேர ஊழியம் என்று அழைக்கப்படுகிற வேலைக்குச் செல்ல அவசரம் காட்டும் வேறொரு மனிதனைப் பாருங்கள். உலகம் அழிவை நோக்கிச் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. தான் காத்திருக்கக்கூடாது என்று வாதிடுகிறான். நாசரேத் ஊரில் தங்கியிருந்த வேளையில் இயேசு கிறிஸ்து அவ்வாறு வாதாடவில்லை. வெளியரங்கமான ஊழியத்திற்கு அவரைத் தேவன் அழைக்கும்வரை அவர் காத்திருந்தார். தனிநபர் ஊழியம் செய்யும் தருணங்களில், அவ்வப்போது நாம் அவசரத்தைக் காட்டுகிறவர்களாயிருக்கிறோம். கனி பழுக்கும் முன்னரே பறித்தவிடப் பதறுகிறோம். தூயஆவியானவர் ஒருவனுடைய பாவத்தை முற்றிலுமாகக் கண்டித்துணர்த்தும்வரை நாம் பொறுத்திருப்பதில்லை. அவ்வாறு செய்வதால் பொய்யான அறிக்கையும், மனிதன் தகர்ந்துபோவதுமே எஞ்சி நிற்கும். “பொறுமையானது ப+ரண கிரியை செய்யக்கடவது” (யாக்.1:4).
நமக்கென்று நாமாக ஏற்படுத்திக்கொண்ட பணிகளில் மதியீனமாய் ஓடுவதில் உண்மையான பயன் விளைவதில்லை. பொறுமையோடு கர்த்தரிடத்தில் காத்திருப்பவன் பயனுள்ள ஆவியானவரின் வழிநடத்துதலைக் கண்டடைவான்.
28. Januar
»Wer glaubt, wird nicht ängstlich eilen.« Jesaja 28,16
In einem Zeitalter von Überschallreisen und Hochgeschwindigkeitskommunikation, in einer Kultur, in der Hast und Eile das Losungswort ist, trifft es uns wie ein Schlag aus heiterem Himmel, wenn wir erfahren, dass Hast in der Bibel von Gott selten gutgeheißen wird. Ich sage »selten«, weil wir das Beispiel haben, dass der Vater dem zurückkehrenden Verlorenen Sohn entgegenläuft, um deutlich zu machen, dass Gott sich beeilt, dem Sünder zu vergeben. Aber im Allgemeinen hat es Gott nicht eilig.
Als David sagte: »Die Sache des Königs ist dringend« (1. Samuel 21,8), so machte er sich damit der listigen Täuschung schuldig, und wir sollten seine Worte nicht zur Rechtfertigung unseres hektischen Hin- und Hergerennes verwenden.
Die reine Wahrheit ist, wie wir in unserem Text deutlich lesen, dass wir keine übereilte Hast nötig haben, wenn wir wirklich dem Herrn vertrauen. Wir kommen der Dringlichkeit unserer Aufgabe durch einen ruhigen Wandel im Geist besser nach als durch unsere Besessenheit mit fleischlichen Aktivitäten.
Da haben wir zum Beispiel einen jungen Mann, der es eilig hat, zu heiraten. Wenn er nicht schnell handelt, so überlegt er sich, bekommt jemand anders das Mädchen. Die Wahrheit ist aber, dass – wenn Gott das Mädchen wirklich für ihn bestimmt hat – niemand anders sie bekommen kann. Wenn sie nicht Gottes Wahl für ihn ist, dann wird er auf die bittere Weise die Wahrheit des Sprichworts lernen müssen: »Heirate in Eile; bereue in Muße.«
Ein anderer hat es eilig, in die so genannte vollzeitige Arbeit zu gehen. Er argumentiert, dass die Welt zugrunde geht und dass er nicht warten kann. Der Herr Jesus hat während Seiner Jahre in Nazareth nicht so argumentiert. Er wartete, bis Gott Ihn zum Dienst in der Öffentlichkeit berief.
Allzu oft sind wir auch in unserer persönlichen Evangelisation viel zu eilig. Wir sind so darauf versessen, Bekehrungen vorweisen zu können, dass wir die Frucht oft pflücken, ehe sie reif ist. Wir erlauben dem Heiligen Geist nicht, den entsprechenden Menschen gründlich der Sünde zu überführen. Das Resultat solcher Methoden ist ein Trümmerfeld falscher Bekenntnisse und menschlicher Wracks, das wir hinterlassen. Wir sollten »das Ausharren ein vollkommenes Werk haben« lassen (Jakobus 1,4).
Die wahre Wirksamkeit unseres Lebens liegt nicht darin, dass wir in rastloser Hektik unsere selbst geschaffenen Missionen durchziehen, sondern in einer vom Heiligen Geist geleiteten Aktivität, die durch geduldiges Warten auf den Herrn bestätigt wird.