February 19
“When a man’s folly brings his way to ruin, his heart rages against the Lord.” (Prov. 19:3, RSV)
There is no book on psychology like the Bible. It gives insights on human behavior that you cannot find in any other place. Here, for instance, it describes a man whose own waywardness wrecks his life, yet rather than shoulder the blame himself, he turns around and vents his spleen on the Lord.
How true to life! We have known people who made a profession of being Christians but who then became involved in vile forms of sexual immorality. This brought them to shame, disgrace and financial ruin. But would they repent? No, they turned against Christ, renounced the faith, and became militant atheists.
More often than we probably realize, apostasy has its roots in moral failure. A. J. Pollock told of meeting a young man who began to spew out all kinds of doubts and denials concerning the Scriptures. When Pollock asked him, “What sin have you been indulging in?” the young man broke down and poured out a lurid story of sin and indecency.
The gross injustice lies in man’s perverse way of raging against the Lord for the consequences of his own sins. W. F. Adeney said, “It is monstrous to charge the providence of God with the consequences of actions which He has forbidden.”
How true it is that “everyone that doeth evil hateth the light, neither cometh to the light, lest his deeds should be reproved,”(John 3:20)! The Apostle Peter reminds us that scoffers “walking after their own lusts” are “willingly ignorant”. Pollock comments, “This brings out a most important truth that the inability and reluctance to receive the truth of God is very largely because of what is moral. Often a man wants to go on with his sin, or the flesh has a natural dislike to God. Maybe the searching character of the light, and the restraining influence of the Bible are resented. It is not the head that is so much at fault as the heart.”
பெப்ரவரி 19
மனிதனுடைய மதியீனம் அவன் வழியைத் தாறுமாறாக்கும் என்றாலும் அவன் மனம் கர்த்தருக்கு விரோதமாய்த் தாங்கலடையும் (நீதி.19:3).
மனிதனின் தாறுமாறான வழி
வேதாகமத்தைப் போன்றதொரு மனோதத்துவநூல் வேறு எதுவும் இல்லை. எங்கும் காணக்கிடைக்காத, மனிதனின் நடத்தையைக் குறித்த வெளிச்சத்தை வேதம் தருகின்றது. எடுத்துக்காட்டாக இங்கே ஒரு மனிதனைக் காண்கிறோம். அவனுடைய வழி தாறுமாறானது, அது அவனுடைய வாழ்வினை உடைத்துப் போட்டது. ஆயினும் தன் குற்றத்தை, தன்தோளில் சுமப்பதை விடுத்து, கர்த்தர் முகமாகத் திருப்பி, தன் எரிச்சலைக் கொட்டுகிறான்.
இது பலருடைய வாழ்வில் எத்தனை உண்iமாய் இருக்கிறது! தங்களைக் கிறிஸ்தவர்கள் என்று அறிக்கைசெய்யும் பலர், பின்னர் கேவலமான பாலியல் குற்றங்களில் சிக்கிக்கொள்வதைக் காண்கிறோம். இது அவர்கட்கு அவமானத்தையும், அவகீர்த்தியையும், பொருளாதாரக்குறைவையும் ஏற்படுத்துகிறது. என்றாலும் அவர்கள் மனம்திரும்புகிறார்களா? இல்லை. கிறிஸ்துவை எதிர்த்து நிற்கின்றனர். தாங்கள் செய்த விசவாச அறிக்கையை மறுத்துரைக்கின்றனர். நாத்தீக தீவிரவாதிகளாக மாறிவிடுகின்றனர்.
நாம் அறிந்திருப்பதற்கு அதிகமாகவே கிறிஸ்துவை மறுத்துக்கூறும் செய்கையின் வித்து ஒழுக்கக்கேட்டினில் தொடங்குகிறது எனஇபதைக் காணமுடியும். யு. து. போலக் என்பவர் தான் சந்தித்த ஒரு இளைஞனைப்பற்றிக் கூறியதாவது, வேதத்தைப் பற்றிய பலவிதமான ஐயங்களையும் மறுப்புக்கைளயும் கனல்தெறிக்கக் கொட்டினான். அப்பொழுது போலக் அவனை நோக்கி, என்ன விதமான பாவத்தில் நீ ஈடுபட்டிருக்கிறாய்? என்ற வினவினார். இக் கேள்வியைச் செவிமடுத்த இளைஞன், மனமுடைந்தவனாகத் தனது வாழ்கையில் ஏற்பட்ட கேவலானதும் வெட்கக்கேடானதுமான பாவத்தைக் குறித்து அறிக்கைசெய்தான்.
தன்னுடைய பாவங்களில் விளைவாகவே, மனிதன் கர்த்தருக்கு விரோதமாகச் சினங்கொண்டு பொங்கி எழுகிறான். இதனை று. கு. அடேனி என்பார், தேவன் தடைசெய்த செய்கைகளைச் செய்துவிட்டு அதற்குக் காரணம் அவருடைய அருளுப்பாடே என்று குற்றப்படுத்திக் கற்பிப்பது மனிதனின் இராட்சதத்தனமாகும் என்று எழுதியுள்ளார். பொல்லாங்கு செய்கிற எவனும் ஒளியைப் பகைக்கிறான், தன் கிரியைகள் கண்டிக்கப்படாதபடிக்கு, ஒளியினிடத்தில் வராதிருக்கிறான் என்னும் கூற்று எத்தனை உண்மையாய் இருக்கிறது. இதனை அப்போஸ்தலனாகிய பேதுரு கடைசி நாட்களில் பரியாசக்காரர் வந்து, தங்கள் சுயஇச்சைகளின்படியே நடந்து, ….. மனதார அறியாமல் இருக்கிறார் என்று கூறி நினைவுபடுத்துகிறார்.
போலக் என்பார் தமது கருத்தை இவ்வாறு விபரிக்கிறார். தேவனுடைய சத்தியத்தை ஏற்றுக்கொள்வதற்குத் தயங்குவதும், தவறுவதும், பெரும்பாலும் ஒழுக்கக்கேட்டின் விளைவே என்னும் பேருண்மையை இது வெளிப்படுத்துகிறது. பொதுவாக, மனிதர்கள் தங்களுடைய பாவத்தை விட்டுவிட மறுக்கின்றனர். அதனோடு தொடர்ந்து செல்வதிலேயே நாட்டங்கொண்டிருக்கின்றனர். மேலும், அவர்களுடைய மாம்சீகம் இயற்கையாகவே தேவனிடத்தில் வெறுப்புக்கொண்டிருக்கிறது. ஒளி ஆராய்ந்து பார்க்கும். வேதம் பாவத்தைத் தடைசெய்யும். ஆயின், இவற்றை மனிதன் விரும்புவதில்லை, எதிர்த்து நிற்கின்றான். இதயத்தைப்போல, தலை அவ்வளவு கேடு நிறைந்தது அன்று.
19. Februar
»Die Narrheit des Menschen führt ihn in die Irre, aber auf den Herrn ist sein Herz wütend.« Sprüche 19,3
Kein Buch über Psychologie gewährt uns so tiefe Einsichten in menschliches Verhalten wie die Bibel. An dieser Stelle beschreibt sie beispielsweise einen Menschen, dessen eigene Narrheit sein Leben ruiniert, doch anstatt die Verantwortung dafür auf sich zu nehmen, beschuldigt er Gott, als ob dieser der Urheber seines Versagens wäre.
Wie wahr ist das doch im Leben! Wir kennen Menschen, die sich einmal als Christen bekannt haben, sich dann aber in widerwärtige Formen sexueller Unmoral verwickelten. Dies brachte ihnen Schande, Verachtung und finanziellen Ruin. Aber taten sie Buße? Nein, sie wandten sich gegen Christus, schworen dem Glauben ab und wurden kämpferische Atheisten.
Öfter, als wir vielleicht meinen, hat Abfall vom Glauben seine Ursache in moralischem Versagen. A.J. Pollock (1864-1957, englischer Evangelist und Lehrer unter den so genannten »Brüdern«) erzählt von einem Treffen mit einem jungen Mann, der alle Arten von Zweifeln und gottesleugnerischen Angriffen gegen die Schrift herausschleuderte. Als Pollock ihn fragte: »Welcher Sünde hast du gefrönt?«, brach der junge Mann zusammen, und seine düstere Geschichte voller Sünde und Unmoral strömte aus ihm heraus.
Die schreiende Ungerechtigkeit liegt in der perversen Art und Weise, wie der Mensch gegen den Herrn wegen der Konsequenzen seiner eigenen Sünden wütet. W.F. Adeney sagte: »Es ist ungeheuerlich, der Vorsehung Gottes die Konsequenzen der Handlungen anzulasten, die Er verboten hat.«
Wie wahr ist es, dass »jeder, der Arges tut, das Licht hasst und nicht zu dem Lichte kommt, auf dass seine Werke nicht bloßgestellt werden« (Johannes 3,20)! Der Apostel Petrus erinnert uns, dass Spötter, »die nach ihren eigenen Lüsten wandeln«, »nach ihrem eigenen Willen« unwissend sind. Pollock kommentiert dazu: »Dies verdeutlicht die äußerst wichtige Wahrheit, dass Unfähigkeit und Unwilligkeit, die Wahrheit
Gottes anzunehmen, häufig moralische Gründe hat. Oft will ein Mensch einfach weiterhin in seiner Sünde schwelgen, oder das Fleisch hat eine natürliche Abneigung gegen Gott. Vielleicht rebelliert man auch gegen den alles erforschenden Charakter des Lichts oder gegen den das Böse hemmenden Einfluss der Bibel. Es ist nicht so sehr ein Irren des Kopfes als des Herzens.«