August 3
“He taketh not pleasure in the legs of a man.” (Psalm 147:10)
What an interesting insight! The great, transcendent God doesn’t take pleasure in the legs of a man!
We can think of this in connection with the world of athletics. The track star, lithe and swift, crossing the finish line with hands flung high in victory. The basketball player, streaking down the court to sink the winning basket. The football hero, muscular and strong, irresistibly plunging through the line.
The crowd goes wild. They are jumping, shouting, cheering (or alternately booing and catcalling). They are fanatics, emotionally involved in every play. You might say that they take pleasure in the legs of a man—that is, in his ability to play the game.
Our verse is not intended to prohibit an interest in athletics. The Bible elsewhere speaks well of the value of bodily exercise. But God’s disinterest in the legs of a man should remind us to keep our priorities in balance.
It is easy for a young believer to become so engrossed in some sport that it becomes the passion of his life. All his best efforts are aimed toward achieving excellence. He disciplines his time, his food intake, his sleep. He practices endlessly, perfecting skill in every conceivable play. He maintains an exercise regimen, designed to keep him in top physical condition. He thinks and talks about this sport as if it were his life. Perhaps it actually is.
Sometimes a young Christian like this is brought up short when he realizes that God doesn’t take pleasure in the legs of a man. If he wants to walk in fellowship with God, he must adopt God’s perspective.
What, then, does God take pleasure in? The eleventh verse of Psalm 147 tells us: “The Lord taketh pleasure in them that fear him, in those that hope in his mercy.” In other words, God is more interested in the spiritual than in the physical. The Apostle Paul mirrors this same value system when he says that “bodily exercise profiteth (a) little: but godliness is profitable unto all things, having promise of the life that now is, and of that which is to come.” (1 Tim. 4:8).
One hundred years from today, when the cheers have died away, when the stadium is empty, and the score is forgotten, the thing that will really count is a life that first sought the kingdom of God and His righteousness.
ஒகஸ்ட் 3
வீரனுடைய கால்களில் பிரியப்படார் (சங்.147:10)
அற்பமான சரீர முயற்சி
எத்தனை கவர்ச்சிமிக்க நுண்ணறிவு இங்கே விளங்குகிறது! மகத்துவமானவரும் மனித அறிவிற்கு அப்பாற்பட்டவருமாகிய தேவன் வீரனுடைய கால்களில் பிரியப்படார்!
விளையாட்டு உலகத்தோடு இதனைச் சம்பந்தப்படுத்தி எண்ணிப்பார்க்கலாம். தடகளத்தில் ஓடும் மாவீரன் வளைந்து வரைவாய் ஓடி எல்லைக்கோட்டைக் கடக்கும் வேளையில் கைகள் இரண்டையும் உயர்த்தி வெற்றியில் மகிழ்வடைகிறான். கூடைப்பந்து விளையாடுபவன் திடலில் மின்னல் போல் அங்கும் இங்கும் ஓடி கூடைக்குள்ளாக பந்தைப் போடுகிறான். கால்பந்து விளையாடுபவனோ முறுக்கேறிய தசையும் வலிமையும் மிகுந்து, தடைசெய்ய முடியாத வகையில் எதிரியின் பகுதிக்குள் பாய்ந்து செல்கிறான்.
இவற்றைக் கண்ணுறும் திரள்கூட்டம் கட்டுப்பாட்டை மீறுகிறது. அவர்கள் குதிக்கின்றனர், சத்தமிடுகின்றனர், ஆரவாரம் செய்கின்றனர். இல்லையேல் ஏளனத்தொனி எழும்பி வெறுப்பை வெளிப்படுத்துகின்றனர். அந்த விளையாட்டில் அவர்கள் வெறித்தனமாக ஆர்வங்கொண்டிருக்கின்றனர். வீரனுடைய கால்களில் அவர்கள் பிரியப்படுகிறார்கள் என்று அவர்களைக் குறித்து நிச்சயமாகச் சொல்லமுடியும். அதாவது, வீரர்களின் விளையாட்டுத் திறனில் அவர்கள் பெருமகிழ்ச்சி அடைகின்றனர்.
விளையாட்டில் ஆர்வம் கொள்ளக்கூடாது என்று இவ்வசனம் தடைசெய்வதில்லை. உடற்பயிற்சியைப் பற்றிச் சிறப்பாகவே வேதம் பல இடங்களில் பேசுகிறது. ஆயினும் வீரனுடைய கால்களில் தேவன் பிரியப்படார் என்று கூறி, நாம் எவ்வௌற்றிற்கு முன்னுரிமை கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைவுபடுத்தப்படுகிறோம்.
ஒரு குறிப்பிட்ட விளையாட்டில், ஓர் இளம் விசுவாசி அதிகமாக ஈடுபாடு கொண்டவனாக, அதனையே நோக்கமாகக் கொண்டவனாக அவன் மாறிவிடுவது எளிது. அவ்விளையாட்டில், மிகச்சிறந்த வீரனாக உயரவேண்டுமென்று எல்லாவித முயற்சிகளையும் அவன் செய்கிறான். அதற்கென தனது நேரத்தை ஒழுங்குபடுத்திக் கொள்கிறான். அவன் உண்கிற உணவைக் குறித்தும் உறக்கத்தைக் குறித்தும் ஒழுங்குகளைக் கடைப்பிடிக்கிறான். முடிவில்லாமல் பயிற்சி பெறுகிறான், ஒவ்வொரு முறை விளையாடும் போதும் கருத்தூன்றிக் கற்றுத் திறமையை நிறைவாக்கிக் கொள்கிறான். உடற்கூறுகள் அனைத்தும் மிக நேர்த்தியாகச் செயல்படும்படி வைத்துக்கொள்ள எல்லா முயற்சிகைளயும் மேற்கொள்கிறான். அந்த விளையாட்டே தன்னுடைய வாழ்க்கையென்று பேசுகிறான். அவனுடைய வாழ்க்கையைப் பொருத்தமட்டில் அது உண்மையாகவே காணப்படுகிறது.
வீரனுடைய கால்களில் தேவன் பிரியப்படுகிறதில்லை என்பதை இது போன்ற இளம்விசுவாசிகள் அறியும்போது தங்களுடைய செயல்களைக் கைவிட வலியுறுத்தப்படுகின்றனர். தேவனோடு ஐக்கியம் கொண்டு, அவன் நடக்க விரும்பினால், தேவனுடைய கருத்தினைத் தனது வாழ்வில் நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும்.
தேவன் எவற்றில் பிரியமாயிருக்கிறார்? “தமக்குப் பயந்து, தமது கிருபைக்குக் காத்திருக்கிறவர்கள்மேல் கர்த்தர் பிரியமாயிருக்கிறார்” (சங்.147:11). அதாவது, சரீரத்திற்குரியவைகளைக் காட்டிலும், ஆவிக்குரியவற்றில் தேவன் பிரியமாயிருக்கிறார். “சரீரமுயற்சி அற்ப பிரயோஜனமுள்ளது. தேபவக்தியானது இந்த ஜீவனுக்கும் இதற்குப் பின்வரும் ஜீவனுக்கும் வாக்குத்தத்தமுள்தாகையால் எல்லாவற்றிலும் பிரயோஜனமுள்ளது” என்று இக்கருத்தினை பவுல் வலியுறுத்துகிறார் (1.தீமோ.4.8).
இன்னும் நூறு ஆண்டுகள் கழித்து, ஆரவாரங்கள் ஓய்ந்துபோகும். விளையாட்டு அரங்குகள் வெறுமையாய்க் காட்சியளிக்கும், ஆட்டக் கணிப்புகள் மறந்துபோகும். தேவனுடைய இராஜ்யத்தையும், அதனுடைய நீதியையும் தேடி தற்போது வாழ்ந்தால், அதுவே அந்நாளில் கணக்கிலெடுத்துக் கொள்ளப்படும்.
3. August
»Er hat nicht … Gefallen an den Beinen des Mannes.« Psalm 147,10
Was für eine interessante Erkenntnis! Der große, transzendente Gott hat kein Wohlgefallen an den Beinen des Mannes!
Wir können dabei an die Welt des Sports denken. Der Läufer, schlank und schnell, der das Zielband zerreißt, die Arme im Siegestaumel emporgerissen. Der Basketballspieler, der sich geschickt in den gegnerischen Strafraum spielt, um den entscheidenden Korb zu werfen. Der Fußballheld, der am Verteidiger vorbeidribbelt und kraftvoll zum Siegestor einschießt.
Die Zuschauer rasen. Sie springen auf und schreien, jubeln, pfeifen. Sie sind Fanatiker, die bei jedem Spiel mit tiefster Seele dabei sind. Wir könnten sagen, dass sie Wohlgefallen haben an den Beinen des Mannes – d.h. an seinen spielerischen Fähigkeiten.
Unser Vers hat nicht die Absicht, ein gesundes Interesse am Sport zu verurteilen. Die Bibel spricht an anderer Stelle über den Wert leiblicher Übung. Aber Gottes mangelndes Interesse an den Beinen des Mannes sollte uns daran erinnern, unsere Prioritäten ausgewogen zu halten.
Es ist leicht für einen jungen Gläubigen, so in einer Sportart aufzugehen, dass es die Leidenschaft seines Lebens wird. Alle seine Anstrengungen sind darauf ausgerichtet, in seiner Disziplin Spitzenleistungen zu erzielen. Er teilt genau seine Zeit ein, seine Nahrungsaufnahme, seinen Schlaf. Er praktiziert ohne Unterlass, um sein Können in möglichst vielen Spielen zu perfektionieren. Er hält sich streng an ein Trainingsprogramm, das ihn physisch in Topform halten soll. Er denkt und redet über seinen Sport, als wäre er sein Leben. Vielleicht ist es tatsächlich so.
Manchmal ist ein solcher junger Christ bestürzt, wenn ihm plötzlich klar wird, dass Gott kein Gefallen hat an den Beinen des Mannes. Wenn er in Gemeinschaft mit Gott leben möchte, muss er sich Gottes Perspektive aneignen.
Woran hat Gott nun Gefallen? Der elfte Vers von Psalm 147 sagt es uns: »Der Herr hat Gefallen an denen, die ihn fürchten, an denen, die auf seine Gnade harren.« Mit anderen Worten: Gott ist am Geistlichen mehr interessiert als am Leiblichen. Der Apostel Paulus spiegelt dieses Wertsystem wider, wenn er sagt, dass »die leibliche Übung zu wenigem nütze« ist (1. Timotheus 4,8).
Hundert Jahre später, wenn der Beifall erstorben, das Stadion leer und das Spielergebnis vergessen ist, zählt allein ein Leben, das zuerst nach dem Reich Gottes und Seiner Gerechtigkeit getrachtet hat.