April 10
“…ye need not that any man teach you.” (1 John 2:27)
At first glance this verse poses problems. If we don’t need anyone to teach us, why did the risen Lord give teachers to build up the saints for the work of ministering (Eph. 4:11, 12)?
In order to understand John’s meaning, it helps to know the background of his letter. At the time he wrote, the church was being plagued by false teachers known as Gnostics. These heretics had once professed to be sincere believers in the Lord Jesus and had been in the fellowship of local assemblies. But then they had left to push their false views concerning the humanity and deity of Christ.
They professed to have superior knowledge, hence the name Gnostic, from the Greek word gnosis—“to know.” They probably said something like this to the Christians: “What you have is good, but we have additional truth. We can take you beyond the simple teachings and initiate you into new and deeper mysteries. If you are going to be full-grown and fulfilled, you need our teachings.”
But John warns the Christians that it is all a hoax. They don’t need any of these imposters to teach them. They have the Holy Spirit. They have the Word of Truth. And they have God-ordained teachers. The Holy Spirit enables them to discern between truth and error. The Christian faith has been once for all delivered to the saints (Jude 3), and anything that claims to be in addition to it is fraudulent. Christian teachers are needed to explain and apply the Scriptures, but they must never transgress by going beyond the Scriptures.
John would be the last one to deny the need for teachers in the Church. He himself was a teacher par excellence. But he would be the first one to insist that the Holy Spirit is the ultimate authority, and that He leads His people into all truth through the pages of Holy Writ. All teaching must be tested by the Bible. If it professes to be in addition to the Bible, if it claims equal authority with the Bible, or if it does not agree with the Bible, then it must be rejected.
ஏப்ரல் 10
ஒருவரும் உங்களுக்குப் போதிக்க வேண்டுவதில்லை. (1.யோ.2:27)
சீரிய போதனை
இவ்வசனத்தை நாம் மேலோட்டமாகக் காணும்போது, இது நமக்கச் சிக்கலாகத் தோன்றுகிறது. ஒருவரும் நமக்கக் கற்றுத்தர வேண்டியதில்லையெனில், பரிசுத்தவான்கள் சீர்பொருந்தும் பொருட்டு, சுவிசேஷ ஊழியத்தின் வேலைக்காக உயிர்த்தெழுந்த கிறிஸ்து போதகர்களைத் தந்தது ஏன்? (எபேசி.4:11-12) என்னும் கேள்வி உடனடியாக நமது உள்ளத்தில் எழுவது இயற்கையே.
இந்த மடல் எழுதப்பட்டதின் பின்னணியை நாம் அறிவோமாயின், யோவான் இங்கு என்ன பொருள்கொண்டிருக்கிறார் என்பதை எளிதில் அறிந்துகொள்வோம். அந்நாட்களில் “நாஸ்டிக்ஸ்” என்று அறியப்பட்ட அறிவு மார்க்கத்தாரால் சபையானது தாக்கம் கொண்டிருந்தது. இந்தக் கள்ளப்போதகர்கள் தங்களை இயேசு கிறிஸ்துவின் உண்மையான விசுவாசிகள் என்று அறிக்கை செய்து உள்ளுர் சபையில் ஐக்கியம் கொண்டிருந்தனர். இயேசு கிறிஸ்துவின் மனிதத் தன்மையையும், தெய்வீகத் தன்மையையும் குறித்துத் தாங்கள் கொண்டிருந்த தவறான கருத்துக்களைப் பரப்பவேண்டுமென்று நோக்கம் கொண்டவர்களாகச் சபைகளை விட்டுப் பின்னர் வெளியேறினர்.
“நாசிஸ்” (புழெளளை) என்னும் கிரேக்கச் சொல் “அறிவது” என்று பொருள்படும். அந்தக் கள்ளப் போதகர்கள் தாங்கள் பெருத்த அறிவுடையோர் என்று கூறிக்கொண்டனர். அவர்கள் கிறிஸ்தவ விசுவாசிகளைப் பார்த்து, “நீங்கள் பெற்றிருக்கிற அறிவு நல்லது. ஆனால் நாங்களோ உங்களைக் காட்டிலும் கூடுதலான அறிவைப் பெற்றிருக்கிறோம். நீங்கள் அறிந்திருக்கிற எளிமையான போதனைகளுக்கும் அப்பாற்பட்ட ஆழமானதும் புதியதுமான இரகசியங்களை நீங்கள் அறியும்படி பூரணவளர்ச்சியை அடைவதற்கு எங்களுடைய போதனைகள் உங்களுக்குத் தேவை” என்பதுபோலச் சொல்லியிருப்பார்கள்.
இவையாவும் தந்திரமான ஏமாற்றுவேலையென்று யோவான் விசுவாசிகளை எச்சரிக்கிறார். இவ்வாறு விசுவாசிகள் மெய்யான தேவவார்த்தைகளைப் பெற்றுள்ளனர். தேவனால் ஏற்படுத்தப்பட்ட ஆசிரியர்களைப் பெற்றுள்ளனர். உண்மைக்கும் பொய்க்கும் உள்ள வேறுபாட்டை பகுத்தறியத்தக்க வகையைத் தூய ஆவியானவர் அவர்களுக்குக் கொடுத்திருக்கிறார். பரிசுத்தவான்களுக்கு ஒருவிசை ஒப்புக்கொடுக்கப்பட்ட விசுவாசத்தை அவர்கள் பெற்றிருக்கிறார்கள் (ய+தா 3). இதற்கும் மேலாக ஒன்றைப் பெறவேண்டும் என்பது நேர்மையற்ற வஞ்சகமாகும். திருமறையை விளக்கி அதனைச் செயல்முறைப்படுத்துவதே கிறிஸ்தவ ஆசிரியர்களின் வேலையாகும். அதற்கு அப்பாற்பட்டுக் கூறும் போதனைகள் யாவும் மீறுதல் என்றே கருதப்படும். அதனை ஒருபோதும் அவர்கள் செய்யலாகாது.
சபைகளுக்குப் போதகர்கள் தேவையில்லையென்று ஒருபோதும் வேதம் சொல்லவில்லை. அந்நாட்களில் மிகச்சிறந்த வேத ஆசிரியராக யோவான் விளங்கினார். தூய ஆவியானவரே முடிவான அதிகாரத்தையுடையவர் என்று வலியுறுத்திக் கூறுவதில் முதலாவதாகவும், அவர் காணப்பட்டார். தம்முடைய மக்களைப் பரிசுத்த எழுத்துக்களின் ஊடாக வழிநடத்திச் செல்பவரும் தூயஆவியானவரே. எல்லா போதனைகளையும் திருமறையைக்கொண்டு சோதித்துப் பார்க்கவேண்டும். அந்தப் போதனைகள் வேதத்தில் சொல்லப்பட்டவைகளோடு சேர்க்கப்படவேண்டியவையென்றோ, வேதபோதனைகளுக்கு இணையானவையென்றோ சொல்லப்படுமென்றால் அவையாவும் மறுக்கப்படவேண்டியவை. அல்லது வேத போதனைகளோடு ஒன்றித்துச் செல்லவில்லையென்றாலும் அவையனைத்தையும் நாம் மறுத்துத்தள்ளவேண்டும்.
10. April
»… ihr bedürfet nicht, dass euch jemand belehre.« 1. Johannes 2,27
Auf den ersten Blick stellt uns dieser Vers vor Probleme. Wenn wir niemand brauchen, der uns belehrt, warum hat der verherrlichte Herr dann Lehrer gegeben zur Auferbauung der Heiligen für das Werk des Dienstes (Epheser 4,11.12)?
Um die Absicht von Johannes besser zu verstehen, hilft uns vielleicht ein wenig Hintergrundwissen zu diesem Brief. Zur Zeit seiner Abfassung wurde die Gemeinde von falschen Lehrern heimgesucht, den so genannten Gnostikern. Diese Irrlehrer hatten sich einmal als ernsthafte Gläubige ausgegeben und waren mit örtlichen Versammlungen in Gemeinschaft. Aber dann hatten sie sich getrennt, um ihre irrigen Ansichten über die Menschheit und Gottheit Christi weiterzuverbreiten.
Sie behaupteten, überlegenes Wissen zu besitzen, daher auch der Ausdruck »Gnostiker « (von dem griechischen Wort »gnosis« – »Wissen, Erkenntnis «). Wahrscheinlich sagten sie etwa Folgendes zu den Christen: »Was ihr habt, ist gut, aber wir haben zusätzliche Wahrheit. Wir können euch über diese einfachen Lehren hinausführen und euch in neue und tiefere Geheimnisse
einweihen. Wenn ihr erwachsen und erfüllt sein wollt, dann braucht ihr unsere Belehrung.«
Aber Johannes warnt die Gläubigen, dass alles das Schwindel ist. Sie haben die Belehrung durch diese Hochstapler nicht nötig. Denn sie haben den Heiligen Geist. Sie haben das Wort der Wahrheit. Der christliche Glaube ist den Heiligen ein für alle Mal überliefert worden (Judas 3), und alles, was sich als Zusatz ausgibt, ist schlichtweg Betrug. Christliche Lehrer sind nötig,
um die Schrift auszulegen und anzuwenden, aber sie dürfen sich niemals der Sünde schuldig machen, über die Schrift hinauszugehen.
Johannes wäre der Letzte, der die Notwendigkeit von Lehrern in der Gemeinde abstreiten würde. Er selber war ein Lehrer »par excellence«. Aber er wäre auch der Erste, darauf zu bestehen, dass der Heilige Geist die letztgültige Autorität ist, der Gottes Volk durch die Seiten der Heiligen Schrift in die ganze Wahrheit leitet. Jede Lehre muss anhand der Bibel geprüft und getestet werden. Wenn sie sich als Zusatz zur Bibel ausgibt oder nicht mit ihr übereinstimmt, dann muss sie verworfen werden.